Το 2015, η Julia Gault βρέθηκε στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας. Κατοικώντας πάνω από έξι μήνες στην κορυφή μιας φαβέλας ανακαλύπτει και βιώνει καθημερινά τη ζωή στο βουνό. Αυτή η εμπειρία περιορισμών και δοκιμασιών του σώματος ενόψει της ακραίας κατακόρυφης ανάβασης επηρεάσει το σύνολο της μετέπειτα δουλειάς της. Επιστρέφοντας στη Γαλλία ξεκινάει μια σειρά από γλυπτά και εγκαταστάσεις μέσα από τα οποία επιδιώκει να εκφράσει τους προβληματισμούς της για τις έννοιες της ανύψωσης και της βαρύτητας, της ισορροπίας και της πτώσης αλλά και της σχέσης του ανθρώπου με τις φυσικές δυνάμεις. Η Julia Gault εμπνέεται ταυτόχρονα από τα φαινόμενα που αναπτύσσονται στο φυσικό περιβάλλον αλλά και από την παρέμβαση του ανθρώπου μέσω του “κτίζειν’’ στην φύση. Αυτό που την συναρπάζει είναι κυρίως τα “τρωτά” σημεία που δημιουργούνται σε φυσικά τοπία μετά από ισχυρά φυσικά φαινόμενα όπως είναι οι κατολισθήσεις ή οι χιονοστιβάδες. Στην πρόσφατη ατομική της οι προβληματισμοί γύρω από τα φυσικά φαινόμενα και την επίδρασή τους στα τοπία, εμπλουτίστηκαν από νέους άξονες όπως είναι αυτός της ανθρώπινης παρέμβασης και της επιθυμίας μας να ελέγξουμε τη φύση πολλές φορές χωρίς να προσπαθήσουμε την αφουγκραστούμε.
Παρατηρώντας τα γλυπτά σου, η “κατάρρευση” μοιάζει να είναι πάντα μια ανοιχτή πιθανότητα.
The end of the column (La fin de la colonne), 2016“Brancusi’s mad desire was to set up on earth an endless column, an axis mundi capable of reaching the sky. The end of the column, resuming the principle of modules superimposed on each other, tends to show the limits of the erection of the material.” Materials: Debris bags, masonry sand, cleats
Η ιδιότητα της βαρύτητας ξεκίνησε να απασχολεί την εικαστική μου έρευνα όταν βρέθηκα στο Ρίο Ντε Τζανέιρο πριν μερικά χρόνια. Κατά τη διάρκεια της εξάμηνης διαμονής μου στην Βραζιλία, επέλεξα να ζήσω στην κορυφή μιας φαβέλας. Πρόκειται για μια συνειδητή επιλογή που προέκυψε από την επιθυμία να εξασκήσω τις σωματικές και πνευματικές μου αντοχές. Για να φτάσω στο χώρο διαμονής, έπρεπε σε καθημερινή βάση να ανεβαίνω τα αμέτρητα σκαλιά της φαβέλας, να αναμετρηθώ λοιπόν με τον ίδιο μου τον εαυτό και το σώμα μου. Σε αυτή την ακατέργαστη σχέση με το κατακόρυφο τοπίο συνάντησα για πρώτη φορά τις αντιθετικές δυνάμεις μεταξύ ανόδου και βαρύτητας που αποτελούν έκτοτε κεντρικό πυρήνα σε πολλά από τα γλυπτά μου. Η εμπειρία διαμονής μου στις φαβέλες αποτέλεσε την αφορμή για ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις που μέχρι σήμερα συνεχίζουν να τροφοδοτούν την εικαστική μου δουλειά. Πιο συγκεκριμένα, εάν κάτι μου έκανε περισσότερο εντύπωση είναι πως οι φαβέλες αποτελούνται από σπίτια χτισμένα παράνομα σε εδάφη ιδιαίτερα επικίνδυνα λόγω των απότομων μεταβολών που προκαλούνται από τις καιρικές συνθήκες (όπως παραδείγματος χάριν πλημμύρες, κατολισθήσεις κλπ. ). Παρότι λοιπόν οι κάτοικοι γνωρίζουν τους κινδύνους που θα αντιμετωπίσουν, αποφασίζουν να χτίσουν τα σπίτια τους εκεί καθώς δεν υπάρχει άλλη επιλογή γι αυτούς λόγω των οικονομικών δυσκολιών. Η αναζήτηση σταθερότητας μέσω των ανθρώπινων κατασκευών σ ένα ασταθές φυσικό περιβάλλον κέντρισαν το ενδιαφέρον μου από την πρώτη στιγμή. Το τραγικό γεγονός της κατολίσθησης και της καταστροφής ενός σπιτιού στις φαβέλες λόγω της έκρηξης ενός σωλήνα νερού που υπάρχει κάτω από το έδαφος, υπήρξε αρκετό για να στρέψει την προσοχή μου προς την ταραχώδη σχέση ανάμεσα στο νερό, τη γη και την ιδιότητα της βαρύτητας.
Οι αντιθέσεις κυριαρχούν στο καλλιτεχνικό σου έργο : κάθετοι – οριζόντιοι αξονες (La croix – The cross, 2015), υλικότητα – ευστραυστότητα (La Sainte Victoire, 2015), η αίσθηση του απείρου και άλλοτε η αέναη επανάληψη (Zero, 2012, Couleur du temps – Color of time, 2014).
“ The installation The cross speaks of opposing forces and movements of verticality. The stream stones descend the Corcovado. The Corcovado, dominated by Christ, is an important place for Catholics and tourists who climb the mountain to reach the summit, like a pilgrimage.The stone, carved in a cross, is here ambiguous: between the religious cross and the cross marking a path. Installed on the wall, they draw a diagonal that starts from the horizontal of the ground to reach the heights of the vertical corner. The installation draws a triangle that refers to the schematic drawing of a mountain.
Υπάρχει πάντα μια ένταση στα έργα μου: αυτό εντοπίζεται κυρίως ανάμεσα σε μια φόρμα που βρίσκεται σε επισφαλή ισορροπία, που ενώ βρίσκεται σε κατακόρυφη θέση, δημιουργώ συνθήκες που αφήνουν ανοιχτό το γεγονός ώστε ανά πάσα στιγμή τα πάντα να μπορούν να αλλάξουν, και να βρεθεί σε οριζόντια θέση. Η εγκατάσταση The cross (2015) αποτελεί ακόμη ένα έργο εμπνευσμένο από την διαμονή μου στο Ρίο. Βασικό υλικό για την δημιουργία του έργου υπήρξαν οι πέτρες που ανακτώνται από ένα ρεύμα στο λόφο Corcovado όπου βρίσκεται το άγαλμα του Χριστού Λυτρωτή. Για πολλούς το συγκεκριμένο γλυπτό που παρουσιάζει το Χριστό με ανοιχτά τα χέρια να καλωσορίζει τους επισκέπτες στην πόλη, αποτελεί το απόλυτο θρησκευτικό σύμβολο. Το δικό μου ενδιαφέρον επικεντρώνεται στη σημασία που έχουν αυτές οι πέτρες που κατεβαίνουν από το βουνό μέσα από τη ροή του ρεύματος ως κομμάτια του βουνού, στοιχεία δηλαδή της αποσύνθεσης ενός φυσικού τοπίου που αντιπαραθέτω με την εικόνα των χιλιάδων προσκυνητών και τουριστών που ανεβαίνουν το ίδιο βουνό με σκοπό να φτάσουν στην κορυφή και να συναντήσουν το άγαλμα του Χριστού.
“This installation talks about the fire that took place on the Sainte Victoire mountain in 1989 and which ravaged thousands of hectares. From burned branches, a form erected with fragility, little by little, by very weak points of contact between the woods. A precarious balance for this fragile structure that rises from itself and from which emanates a disturbing energy. The outline of the mountain is outlined in space. The whole is sprinkled with ashes.”
Η εγκατάσταση La Sainte Victoire(2015) έχει ως αφετηρία τις φωτογραφίες που βρήκα από την πυρκαγιά που έλαβε χώρα το 1989 στο βουνό Sainte Victoire, η οποία κατέστρεψε χιλιάδες εκτάρια δασικών εκτάσεων. Σε αυτό το έργο, το ενδιαφέρον μου επικεντρώθηκε στο να ξεκινήσω από ένα νεκρό αδρανές και οριζόντιο πρωτογενές υλικό όπως τα κλαδιά των καμένων δέντρων και να προσπαθήσω να σχεδιάσω στο χώρο ένα πρότυπο βουνού χρησιμοποιώντας τα σημεία της επαφή μεταξύ αυτών των κλαδιών. Η ιδέα ήταν να δώσουμε πίσω σε αυτό το νεκρό υλικό μια ενέργεια, αυτή της ανόδου και πάλι σε ένα χώρο με σκοπό να αλλάξει η κατάστασή του.
Η σειρά Out of reach, stand up – Hors de portée, tenir debout (2016) είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της επιθυμίας σου να αναδείξεις τις αδυναμίες της ύλης και την ευθραυστότητα αντικειμένων που είναι γνωστά για την χρηστικότητά τους.
Hollow porcelain
“The vertical posture of man is very singular, but it is also a constant struggle against gravity. When standing is no longer easy, a cane, as an object in extension of the body, is a considerable support. This installation is made up of rods of different shapes, hollow porcelain, deposited in space.”
Hollow porcelain, copper nail
“Usually, in gyms, they allow a body to climb, to gain height. Here in fine porcelain, they become impassable and speak of heights as an inaccessible space. To practice these objects of a precious fragility, we should not weigh anything, tending to immateriality.”
Κοινό χαρακτηριστικό των δύο έργων αποτελεί η διαδικασία δημιουργίας τους που είναι η χύτευση αντικειμένων, γνωστά για την πρακτική τους χρήση, και η μετατόπιση του ρόλου τους μέσα από το υλικό της πορσελάνης, γνωστό για την εύθραυστη φύση του. Μέσα από την εγκατάσταση Out of range, stand up (2016) θέλησα να αναφερθώ στην ευθραυστότητα της κατακόρυφης στάσης του ανθρώπινου σώματος που σε κάποιο σημείο της πορείας της ζωής μας παύει να υπάρχει χωρίς την υποστήριξη που προσφέρει το μπαστούνι. Εδώ σε κοίλη πορσελάνη, το αντικείμενο – μπαστούνι γίνεται πλέον εύθραυστο με αποτέλεσμα η πρώτη λειτουργία του για την οποία είναι και γνωστό να απορρίπτεται. Το δεύτερο γλυπτό – αντικείμενο αποτελεί ένα σχόλιο στην επιθυμία του ανθρώπου να ανέβει ψηλά, να φτάσει σε ύψη που είναι ξένα και άγνωστα σε αυτόν. Πρόκειται λοιπόν για ένα σκαλοπάτι ορειβασίας φτιαγμένο από πορσελάνη ανατρέποντας και σε αυτή την περίπτωση λοιπόν την πρώτη του χρήση που θα ήταν να βοηθήσει τον ορειβάτη στην αναρρίχηση. Η αναρρίχηση συνήθως επιτρέπει σε ένα σώμα να σηκωθεί. Εδώ είναι απίθανο.
The main characteristic of water is its fluidity, its permanent movement. Almost uncontrollable, it is often at the origin of fragility of matter, its disintegration. Where the desert meets the rain is an installation composed of fifteen sculptures on the ground. After molding a bottle of water fountain, the forms were drawn in earth red earthenware dried, but remained raw.Week after week, the rainwater was collected on a field of land, and was poured into the bottles. Gradually, the earth remoids, weakens, collapses and releases the water that the molded object is supposed to contain. Water makes its informality to this earthen form. This piece evokes the complex and tumultuous relationship between water, earth and gravity.
Η ευθραυστότητα γίνεται αντιληπτή και στη σύνθετη σχέση νερού και γης (Où le désert rencontrera la pluie – Where the desert will meet the rain, 2018 Onde de submersion – Wave of submersion, 2019).
Στη πρόσφατη ατομική έκθεση Wave of submersion (2019) επέλεξα να αναφερθώ στην επιθυμία του ανθρώπου να ελέγξει την ύλη κάνοντάς την στατική, μια επιθυμία ενάντια στη φύση. Το νερό είναι για μένα ένα ισχυρό σύμβολο του αδάμαστου χαρακτήρα της φύσης. Η κατάστασή του χαρακτηρίζεται από την ρευστότητα και την μόνιμη κίνηση. Αποτελεί συχνά την προέλευση της αδυναμίας σύγκλισης ανάμεσα στα φυσικά τοπία και τις αρχιτεκτονικές κατασκευές. Αυτή η ένταση ανάμεσα στην ανθρώπινη θέληση να ελέγχει το υλικό και μια φύση σε μόνιμη κίνηση βρίσκεται στην καρδιά των νέων έργων που παρουσίασα τον Φεβρουάριο του 2019, στα οποία οι σχέσεις κυριαρχίας μεταξύ των υλικών μπορούν να αντιστραφούν ξαφνικά και όλα μπορούν συνεχώς να αλλάξουν. Στο έργο Where the desert will meet the rain (2018), ο θεατής κινείται ανάμεσα σε διαφορετικά δοχεία νερού (φουσκωτά δοχεία, μπουκάλια, δοχεία ποτίσματος) τα οποία κατασκεύασα χρησιμοποιώντας πηλό που παραμένει ωμός. Αυτή η πορώδης υλικότητα δημιουργεί μια αντίθετη λειτουργία αυτών των αντικειμένων καθώς, γεμάτη με νερό, η γη μετατοπίζεται, εξασθενεί και η μορφή καταρρέει με το δικό της βάρος. Τα αντικείμενα- δοχεία, διατεταγμένα σε γαλβανισμένα χαλύβδινα ράφια, καταλαμβάνουν χώρο ανάμεσα σε ένα αυστηρό πλέγμα που απλώνεται οριζόντια και κάθετα. Το μοτίβο του πλέγματος με ενδιαφέρει γιατί συμβολίζει για μένα την ανθρώπινη αυστηρότητα. Το βρίσκουμε στα αρχιτεκτονικά σχέδια των πόλεων και των κτιρίων αλλά και στα υλικά δόμησης. Στο δωμάτιο λοιπόν ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με μια ακόμη αντίθεση που δημιουργείται ανάμεσα στα τέλεια γεωμετρικά σχηματισμένα ράφια και την φθορά των πήλινων κατασκευών-δοχείων.
Earth of raw faience, rain
Ο χρόνος είναι ένα στοιχείο που επαναλαμβάνεται στη δουλειά σου. Πρώτα, το συναντάμε στο Zero (2012), μια εγκατάσταση που μιλάει για το πέρασμα του και το πώς επιδρά στην μορφή και τις φόρμες. Στη συνέχεια, στην περίπτωση της ταινίας The Wearer (2015), όπου ένας άνδρας φορτωμένος μ’ ένα σακίδιο γεμάτο τούβλα ανεβαίνει σε ατελείωτες σκάλες, ο θεατής τοποθετείται σε ένα άχρονο περιβάλλον και παρακουλουθεί μια “συσυφική” επαναλαμβανόμενη ενέργεια. Τέλος, στα έργα της πρόσφατης ατομικής έκθεσης Hors sol (2019) και Break Point (2019) ο χρόνος έρχεται να ενταχθεί σ’ αυτά μ’ έναν διαφορετικό τρόπο.
Ο χρόνος είναι μια σημαντική παράμετρος στην εξέλιξη της μορφής των έργων μου. Η μη αναστρεψιμότητα της ροής του και της επίδρασης που ασκεί στο υλικό είναι ένα στοιχείο που με ενδιαφέρει και με γοητεύει στη διαδικασία της δουλειάς. Η αποσύνθεση ενός υλικού για μένα δεν είναι απαραιτήτως αρνητική, αντιθέτως, εντοπίζω σε αυτή θετικά στοιχεία. Στο πρόσφατο γλυπτό Hors Sol (2019) που επέλεξα να τοποθετήσω στον κήπο του εκθεσιακού χώρου, ο χρόνος και οι καιρικές συνθήκες αλλάζουν σταδιακά τη μορφή μέχρι που αυτό καταρρέει εξολοκλήρου και γίνεται ένα πλέον με το έδαφος. Ο απρόβλεπτος χαρακτήρας της εξέλιξης των έργων μέσα σ’ ένα χρονικό διάστημα, πιστεύω κάνει τον θεατή να θέλει να είναι παρόν τη στιγμή εκείνη όπου η φόρμα θα αρχίσει να αλλάζει και το υλικό με τη σειρά του να αλληλεπιδρά με το περιβάλλον ή με κάποιο άλλο στοιχείο του έργου. Στη βίντεο-εγκατάσταση Break Point θέλησα αναφερθώ σε αυτή την κατάσταση μέσα από την προβολή μιας σειράς από ερασιτεχνικά βίντεο που συνέλεξα ύστερα από διαδικτυακή έρευνα και δείχνουν στιγμές κατολισθήσεων. Επέλεξα να δείξω μόνο την στιγμή της αναμονής και να σταματήσω την ροή όταν πλέον αρχίζει να εξελίσσεται το φυσικό φαίνομαι με σκοπό να εστιάσω στην ένταση όπου κάποιος αισθάνεται όταν μια φόρμα μπορεί να σπάσει ανά πάσα στιγμή. Η δημιουργία της αίσθησης απογοήτευσης στον θεατή που αναμένει με περιέργεια να δει την στιγμή της κατάρρευσης, αποτελεί για μένα ένα τρόπο αμφισβήτησης της γοητείας που ασκούν αυτά τα φαινόμενα στον άνθρωπο. Είναι εντυπωσιακό πόσα βίντεο μπορεί να εντοπίσει κανείς στο διαδίκτυο και πόσο μεγάλη είναι η επιθυμία αυτών που βρίσκονται πίσω από την κάμερα να αποτυπώσουν την στιγμή της συντριβής.
Περισσότερες πληροφορίες για την Julia Gault : http://juliagault.com/
