Apostolos Georgiou

Κωδικός εξόδου: Aπόστολος Γεωργίου. Πληκτρολογώ ζητώντας την έγκριση του, να τον επισκεφτώ από απόσταση, όπως ορίζει η τωρινή συνθήκη του εγκλεισμού.

Η αφορμή για αυτήν την συνάντηση στάθηκε ο καταιγισμός στο διαδίκτυο από τις ζωγραφιές των μοναχικών κοριτσιών σε Αμερικάνικες Πόλεις του Edward Hopper.

Δεν μπορώ να δω την μοναξιά μου στον Hopper. Δεν είμαι ψιλόλιγνη ξανθιά, αλλά μελαχρινή και μεσογειακή.  Δεν αναγνωρίζω ούτε τους εσωτερικούς ή εξωτερικούς χώρους με τα μεγάλα άδεια μπαρ και μοτέλ σε λεωφόρους. Μόνο σε μυθιστορήματα του Χένρι Μίλλερ, εκεί ναι.

Ο τόπος μου μυρίζει γιασεμί τα βράδια, ακόμη και στις πόλεις, κυριαρχεί το μπλε το πράσινο και το λευκό όπως στις ελληνικές ταινίες του ’60-70. Η Ευδοκία και η Στέλλα είναι τα κορίτσια που ξέρω, σίγουρα όχι ψιλόλιγνες αλλά με καμπύλες, στιβαρές  και δωρικές με μια τραγωδία που πάλλεται στα χείλη τους και μάτια. Όχι πειθήνιες αλλά εν αναβρασμό σαν τις πρωταγωνίστριες του παλιού Ελληνικού Κινηματογράφου. Η μελαχρινή είναι η Καρέζη, η ξανθιά η Λάσκαρη, η κοκκινομάλλα η Χρονοπούλου. Φρόνιμες δεν τις λες, ήσυχες, ούτε.

Οι φιγούρες του Α.Γεωργίου είναι άκρως ελληνικές, τα παπούτσια και τα παντελόνια των ανδρών σαν του Ξανθόπουλου και Κούρκουλου τα ρούχα, οι κινήσεις των γυναικών σαν της Φόνσου. Σαν cut-ups από ταινίες και πρόβες, απ’ το παρελθόν και το παρόν ανάμεσα σε λάπτοπς και τηλεδιασκέψεις και το ξεμάτιαγμα της μάνας με το λάδι στο νερό και το άναμμα του καντηλιού εν μέσω καντηλιών του πατέρα για την παράληψη ανοίγματος του θερμοσίφωνα.

Σαν σίφουνες πάλλονται οι φιγούρες του Α. Γεωργίου, εντός τους, με σίγουρη- γρήγορη πινελιά σε πόζες και στιγμές του τραγικού και συνάμα κωμικού τους βίου, της καθημερινότητας που συναντά αναπάντεχα, εκείνος κλείνοντας τους το μάτι, καταγράφοντας την.

Ο ζωγράφος Α. Γεωργίου λειτουργεί σαν κατάσκοπος του ανθρώπινου βίου, αποτυπώνοντας ψυχικά στιγμιότυπα, στιγμές που ξεφεύγουν από το επιφανειακό μάτι, εντοπίζοντας την Μήδεια στην Κόρη μου την Σοσιαλίστρια και την Κλυταιμνήστρα στην Πάστα Φλώρα.

Οι χώροι που καταγράφει είναι εσωτερικοί, σε φόντο κλειστού δωματίου, ερμητικό και συμπαγές σε χρώμα που φτιάχνει τοίχους με έκδηλη την αδυναμία της συνάντησης όσο κι αν οι χώροι είναι γεμάτοι με κόσμο με συναλλαγές, ερωτικές και καθημερινές.

Κι αυτή η ερμητική μοναξιά εν μέσω των άλλων, παλεύεται με το κάθε μέρα σε εγκλεισμό στο εργαστήριο του, χωρίς παράθυρα, φτιάχνοντας ανθρώπους, ανθρώπινους στο μέγεθος του, με χέρια και πόδια σαν σε καθρέφτη.

Οι φιγούρες πάλλονται από την χειρονομία, γυμνές οι σάρκες ως τον καμβά, περιχαρακωμένες από συμπαγή φόντα, κλειστούς χώρους, δεδομένους και καθορισμένους, σαν παράδοση στην μοίρα του προφανούς, πάλλονται ενεργητικά σε πράξεις, και προσπάθειες συνάντησης που αποτυγχάνουν διαρκώς, σε στιγμές φορτισμένες ψυχικά, ανώφελες, κωμικές, τραγικές, παρατηρεί και καταγράφει τον κόσμο, έγκλειστος από πάντα από επιλογή ή αδυναμία, γελώντας στην μούρη μας με την ανθρώπινη παρωδία, εμπαίζοντας αυτήν, υψώνοντας την σε φυσικό ανάστημα απέναντι μας, να την βλέπουμε να την χαιρόμαστε!

Σαρκαστικός, γλυκός, τρυφερός και αιχμηρός, κυνικός και ειρωνικός αλλά όχι απαξιωτικός με ζυγισμένη σκέψη σε λόγια,  μου μιλά για τις μεγάλες του αγάπες, τον γιό του, την θάλασσα, τα λάθη και τις ενοχές, που στολίζουν τον βίο του και αναπολεί κάθε στιγμή.

Ένας ευτυχισμένος – ολοκληρωμένος άνθρωπος. Γιατί? Γιατί έχει πλήρη επίγνωση της υλικότητας του ανθρώπου. Της κωμικής πλευράς  της ανθρώπινης τραγωδίας.

Α. Γεωργίου σε ευχαριστώ για αυτήν την συνέντευξη, που τρύπησες το δωμάτιο σε παράθυρο με θέα. Να’ σαι πάντα καλά. Μου χρωστάς τσίπουρα σε Καλοκαίρι χωρίς κωδικούς. Με εκτίμηση Μαρία.