‘…Clockwise, γιατί είναι η κίνηση σε δύο διαστάσεις στην οποία εμπίπτει η πλειονότητα των ανθρώπων, που δείχνουν μια προτίμηση σε ερεθίσματα και αντικείμενα διατεταγμένα κατά αυτή τη φορά και τα οποία μπορούν να καθοδηγήσουν την αισθητοκινητική ολοκλήρωση και δράση τους.’ **
Σε αυτήν την έκθεση, με τα δικά μου μάτια, έχουμε μια σπουδή διαχείρισης του χώρου και μια μελέτη συμβίωσης. Επίκαιρη όσο ποτέ, επιτακτική και αναγκαία η συμβίωση του διαφορετικού σήμερα. Μια τοπολογική – εννοιολογική μελέτη που αφορά την συνέχεια, την συνεκτικότητα και την σύγκλιση συνύπαρξης, διαφορετικών ανθρώπων, πρακτικών και ψυχισμών και πως το διαφορετικό μπορεί να συνυπάρξει μεγεθύνοντας τα όρια του κόσμου, ανοίγοντας το βλέμμα σε καινούργιες προσλαμβάνουσες. Η πολλαπλότητα, η ποικιλομορφία, η ποικιλία του ύφους και των πρακτικών των καλλιτεχνών, προσφέρουν αυτήν την έκθεση στον θεατή, σαν μια δοκιμασία και λύση και απόδειξη σε μια δύσκολη μαθηματική εξίσωση.
Ο Δημήτρης Κατσιγιάννης, σαν νεύμα τα έργα του και θρόισμα στην φύση, αισθάνεσαι το αεράκι όταν περπατάς ή κολυμπάς στις ζωγραφιές του, ξεκινά αυτό το ταξίδι προσφέροντας μας απλόχερα και γενναιόδωρα τον πρώτο οιωνό ομαλής συμβίωσης, σε φούχτα γρασίδι πράσινο και γη και χώμα και ουρανό, δίνοντας την σκυτάλη στον Θεόδωρο Δασκαλάκη που αγκαλιάζει με την σειρά του την ανθρώπινη φύση σε όλο της το μεγαλείο, την δύναμη και δυναμική της με όλα της τα τρωτά, την σάρκα, το αίμα, τα φονικά, τον σουρεαλισμό, την γοητεία, τον ερωτισμό. Ο Κώστας Τσώλης μοιάζει σαν να βάζει στο παιχνίδι τον ψηφιακό κόσμο, σαν επισήμανση, σαν προέκταση του τώρα, σαν σύγχρονο δεδομένο, τμήματα κομμένα οριζόντια, κατακερματισμένος ο σύγχρονος άνθρωπος ταχτοποιεί τα κομμάτια του, συνεχίζοντας, προχωρώντας. Ο Μιχάλης Μανουσάκης τοποθετώντας τον άνθρωπο στις βάσεις του, πάνω σε βράχια και στεριές σε θάλασσες και ουρανούς και κυρίως ανθρώπους, μας δίνει την ελπίδα και τους τρόπους να προχωρήσουμε σημειώνοντας τα σημαντικά δεδομένα που δεν πρέπει να ξεχνάμε ή να τα έχουμε δεδομένα και πώς να κουβαλήσουμε την φθαρτότητα μας με λιγότερο πόνο. Και φτάνουμε στον άνθρωπο του Κορνήλιου Γραμμένου, που λάμπει σαν πολύτιμες πέτρες σε κόσμημα, ψηφίδες πολύχρωμες και λαμπερές σε όλα τα χρώματα και σχήματα, μας δίνει τον δικό του οιωνό, να καλοδεχτούμε όλα τα χρώματα και σχήματα που σε αρμονία και με σοφία ‘κάποιος’ έφτιαξε. Πιο πέρα, την ίδια λογική ακολουθεί το δάσος του, δεν είμαι σίγουρη αν είναι δάσος, όμως το φόντο του ουρανού σιγοντάρει πολύχρωμο τα μαύρα δέντρα σε πλήρη αρμονία σαν σε ένα επίπεδο, σαν σε ένα σώμα τα χρώματα και τα σχήματα, καλοδεχούμενα σε πλήρη αποδοχή. Στο μπλε που βυθίζομαι όταν πρέπει, στο μπλε που υψώνω το βλέμμα προσδοκώντας λύτρωση, το μπλε πάνω – κάτω και εντός είναι το επόμενο βήμα να αναγνωριστεί και να υπάρξει αποδοχή και μιλώ για τον Τζουλιάνο Καγκλή. Το χρώμα γίνεται ψυχικό βίωμα και ο Καγκλής βυθίζεται υπέροχα ηρωικά και με τόλμη σ’ αυτό, βυθίζοντας μας στο μπλε, της θάλασσας, του ουρανού και της ψυχής, παίρνοντας μας μαζί του, έχοντας ταυτόχρονα την εκπληκτική δεινότητα να μας τραβήξει ξανά στην επιφάνεια, λυτρωμένους σε κάθαρση, γυμνούς – αυτά είναι τα μαγικά του καλλιτέχνη, τα μυστικά – που όμως δεν τα κρατά για τον εαυτό του, μας τα χαρίζει απλόχερα, δείχνοντας μας τον τρόπο: Σάρκα γυμνή που σε κοιτά καταπρόσωπο. Μόνο έτσι συμβαίνει η αλήθεια. Σε γύμνια και καταμέτωπο. Είναι θαρραλαίος ο Καγκλής δεν φοβάται, δεν υποκρίνεται δεν μασάει τα λόγια του, σου λέει καταπρόσωπο την αλήθεια του. Αυτός μοιάζει να είναι ο δικός του χρησμός για την συμβίωση.
Κουβαλώντας το βίωμα σαν σκηνοθετική απόπειρα, ο Σπύρος Κουρσάρης, μέσα από την ποιητική του έργου του, μας δείχνει τον τρόπο πώς να κρατήσουμε-διατηρήσουμε το πριν και την μνήμη. Στολίζοντας την κάπου μέσα μας σαν σε κουτιά ή σε τετράδια. Συλλέγοντας και ταχτοποιώντας.
Και φτάνουμε στο τέλος ή την αρχή με γλυπτική ερώτηση του Οδυσσέα Γλύκα, όπου μας δίνει την μοιραία απάντηση γιατί να συμβιώνουμε αρμονικά, για τον απλό λόγο ότι όλους κάποια στιγμή θα μας φάνε τα πουλιά. Η δύναμη και η δυναμική των γοητευτικών γκροτέσκων γλυπτών του δίνει σ’ αυτήν την έκθεση την δυναμική της ποίησης σε σχήμα, σύνθεση και λόγο βουβό, μια δουλειά που σε βάζει στην πηγή του πρωτόγονου, εκεί που ξεκινούν και τελειώνουν όλα.
Αυτό το ταξίδι το πραγματοποίησα Σάββατο 3/10/2020 και με το χέρι στην καρδιά αποτελεί προιόν δικής μου ερμηνείας.
Την έκθεση αυτή την καταευχαριστήθηκα, είχα τεράστια ανάγκη να δω χρώμα – άπειρο χρώμα σε άριστη εκτέλεση, στις γκρί μέρες που ζούμε.
Έκφραση Γιάννα Γραμματοπούλου, Βαλαωρίτου 9α, Αθήνα
/10/2020
Ομαδική έκθεση στην έκφραση – γιάννα γραμματοπούλου
Συμμετέχουν: Οδυσσέας Γλύκας, Κορνήλιος Γραμμένος, Θόδωρος Δασκαλάκης, Τζουλιάνο Καγκλής, Δημήτρης Κατσιγιάννης, Σπύρος Κουρσάρης, Μιχάλης Μανουσάκης, Κώστας Τσώλης.
Η ομαδική έκθεση των συνεργατών της αίθουσας τέχνης εκφραση – γιαννα γραμματοπουλου οργανώθηκε με αφορμή τη μεταφορά της Art Athina 2020 σε ψηφιακό περιβάλλον και την παράλληλη παρουσίαση του Art Athina Walk, κατά τη διάρκεια του οποίου οι γκαλερί θα μπορούν να παρουσιάζουν στους φυσικούς χώρους τους, τα έργα που έχουν επιλέξει να παρουσιάσουν στο Art Athina Virtual 2020. *
Έναρξη: Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2020, 12.00-18.00
Ώρες λειτουργίας: Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 11.00- 20.00 | Τετάρτη:11.00-18.00 | Σάββατο: 11.00 – 15.00 | Κυριακή και Δευτέρα κλειστά.
*Aπο το Δελτίο Τύπου
** Aπο το Δελτίο Τύπου
