Forthcoming 2

Artists:  Blind Adam| Charalambidis Nikos | Christofilogiannis Dionisis | Christopoulos Kostas  | Delidimos Christos |  Efeoglou Dimitris |  Efstathiou Maria | Hughes Rowena  | Kanarelis Nikos | Karamanolis Stelios | Karakostanoglou  Nicomachi |  Kasapis Andreas  | Kazazis Giorgos  | Koen Ilias | Larios Antonis | Larios Nikos | Palpana Foteini  | Papadimitriou Nikos | Papailiakis Ilias | Papazacharias Alexios | Plumi Tula  | Sapountzis Yorgos  | Stoantzikis Adonis  | Streshna Sasha |  Tatolas Tolis | Tserionis Giorgos  | Tzannis Alexandros  | Vekri Amalia  | Vitaliotis Pantelis Magneto  | Zafeiropoulos  Theodoros

 Curated by: Dionisis Christofilogiannis

June 28-July 13, 2019

Opening: Friday, June 28, 9 pm

Visit the exhibition by appointment Tel: 6977041634, Email: dio2nd@yahoo.gr

It showcases art works, archival material and notes by Athens-based artists. The broad scope of creative practices occurring here makes up the sum of a multitude. Looking more deeply at Athens, it is unmistakable that highly edited gestures are being manifested in abundance by above all remaining serene.

Each artist presents fragments or complete works representative of his most recent inquiry. By doing so, Space52 is collective transformed into an inclusive artist-studio, a reservoir of ideas and proposals. The selected works explore equal parts of theory and practice. At a first glance they may appear incongruous and eclectic yet, a closer look will reveal the unanimous overtone of memory, fragility and sensory experiences.

Monochrome in all forms of art reveals new knowledge about the use of color as an option rather than a necessity. Is color the forbidden fruit for a form of aesthetic ascetic action by an artist? The historical continuity and the diversity of the monochrome from the middle Ages to this day demonstrate how important a matter is in Western art. As color permeates everyday life, black and white can mark a shift to another spiritual context.

Download Catalogue: Catalogue forthcoming 2

GR

Forthcoming 2

Καλλιτέχνες: Βιταλιώτης Παντελής Magneto, Βεκρή Αμαλία, Δεληδήμος Χρήστος, Ευσταθίου Μαρία, Εφέογλου Δημήτρης, Ζαφειρόπουλος Θεόδωρος, Καζάζης Γιώργος, Καναρέλης Νίκος, Καρακωστάνογλου Νικομάχη, Καραμανώλης Στέλιος, Κασάπης Ανδρέας, Κοέν Ηλίας, Λάριος Αντώνης, Λάριος Νίκος, Παλπάνα Φωτεινή, Παπαδημητρίου Νίκος, Παπαζαχαρίας Αλέξιος, Παπαηλιάκης Ηλίας, Πλουμή Τούλα, Σαπουντζής Γιώργος, Στοαντζίκης Αντώνης, Τατόλας Τόλης, Τζάννης Αλέξανδρος, Τσεριώνης Γιώργος, Χαραλαμπίδης Νίκος, Χριστόπουλος Κώστας, Χριστοφιλογιάννης Διονύσης, Blind Adam, Streshna Sasha, Hughes Rowena

 

Επιμέλεια: Διονύσης Χριστοφιλογιάννης

Space52, Kastorias 52, Athens, https://www.space52.gr/  info@space52.gr, T: +306977041634

28 Ιουνίου -13 Ιουλίου, 2019

Εγκαίνια: Παρασκευή, Ιούνιος 28, 9 μμ

https://www.facebook.com/events/1081452082049643/

 

Σε αυτή την έκθεση Forthcoming 2 οι καλλιτέχνες βάζουν στην άκρη το φάσμα των χρωμάτων και επικεντρώνονται στην οπτική ισχύ του μαύρου, του λευκού και όλων των ενδιάμεσων. Η μονοχρωμία σε όλες τις μορφές τέχνης αποκαλύπτει νέες γνώσεις σχετικά με τη χρήση του χρώματος ως επιλογή παρά ως αναγκαιότητα. Είναι το χρώμα ο απαγορευμένος καρπός για μια μορφή αισθητικής ασκητικής δράσης ενός καλλιτέχνη; Η ιστορική συνέχεια και η πολυμορφία του μονόχρωμου από τον Μεσαίωνα μέχρι σήμερα καταδεικνύουν πόσο σημαντικό θέμα είναι στη δυτική τέχνη. Καθώς το χρώμα διαπερνά την καθημερινή ζωή, το ασπρόμαυρο μπορεί να σηματοδοτήσει μια στροφή προς ένα άλλο πνευματικό πλαίσιο.

Τον εικοστό αιώνα, με την άνοδο της αφηρημένης τέχνης πολλοί καλλιτέχνες πειραματίστηκαν με την παραγωγή μονόχρωμων ζωγραφικών έργων, όπως οι Anish Kapoor, Ad Reinhardt, Robert Ryman και Robert Rauschenberg. Η μονόχρωμη σύγχρονη τέχνη είναι μυστηριώδης. Πολλές φορές η δεξιότητα ακυρώνεται. Η σχεδίαση αρνείται. Η αίσθηση της σύνθεσης αναιρείται. Η χειραγώγηση των χρωμάτων και η σχέση ακυρώνονται. Αντικείμενο, αφήγηση, ζωγραφική παρουσία, αφή απουσιάζει. Τα μονοχρωμικά εργα μοιάζουν σαν σχέδιο ή το σχεδιάγραμμα ενός κειμένου – disegno.

Το ατελιέ ενός καλλιτέχνη φιλοξενεί μονοχρωμικά έργα 30 καλλιτεχνών, με την μετάβαση τους σε ένα εννιαίο χώρο και επίκεντρο την εγκατάσταση, όπως τεκμηριώθηκε τόσο θεωρητικά όσο και επίσημα στο έργο του Piet Mondrian, El Lissitzky και επεσήμανε στα σημαντικότερα δοκίμια του Brian O ‘Doherty. Γίνεται ουσιαστικά μια προσπάθεια της εννοιολογικής σύνθεσης 30 έργων με μια οπτική γωνία της αισθητικής επίδρασης που παρουσιάζεται στο θεατή λες και είναι μια συνολική δουλειά ενός καλλιτέχνη. Η τοποθέτηση των έργων αυτών σαν μια έρευνα σχέσης χώρου και της ‘art oriented’ εγκατάστασης συνδυάζει στοιχεία όχι μόνο από τις εγκαταστάσεις του τέλους του 20ού αιώνα αλλά και συγκεκριμένα έργα τέχνης και πρακτικές των ιστορικών και Neo Avant- gardes. Η απόρριψη του χρώματος σε όλα τα έργα της έκθεσης Forthcoming 2, όπως ο Piero Manzoni στη σειρά έργων του Achrome αλλά και του Robert Ryman, αυξάνει την ευαισθησία του θεατή και έτσι ΄το μαύρο και άσπρο μας αναγκάζει να σκεφτούμε΄ όπως χαρακτηριστικά υπερασπιζόταν ο Picasso. Ο στόχος είναι να διευρυνθεί ο τρόπος ανάγνωσης ενός έργου μεμονωμένα και να αφαιρεθεί ο φόβος της επιβεβαίωσή του αντικειμένου μέσω της αισθητικής εμπειρίας.

“Προσεχώς2” ή FORTHCOMING 2 είναι η δεύτερη έκθεση στο Space52 που παρουσιάζει έργα και σημειώσεις καλλιτεχνών με έδρα την Αθήνα. Το ευρύ πεδίο των δημιουργικών πρακτικών αποτελεί το άθροισμα ενός πλήθους ιστοριών. Υπάρχουν μυριάδες γωνίες που θα μπορούσαμε να διαλέξουμε για να αφηγηθούμε την ιστορία για το πρόσφατο παρελθόν και το άμεσο παρόν μας. Οι εξαιρετικά επεξεργασμένες χειρονομίες εκδηλώνονται σε αφθονία με ευκολία και αναμφίβολα καθιστώντας αδύνατο να μην είναι ορατές.

Κάθε καλλιτέχνης παρουσιάζει ένα μικρό κομμάτι της πιο πρόσφατης δουλειάς του και έτσι θα διαμορφωθεί μια εικόνα ανθρώπων σε ένα χώρο-studio καλλιτέχνη μαζί. Οι έννοιες σε αυτό το χώρο αναπτύσσονται και μετατρέπονται σε συγκεκριμένη πραγματικότητα. Η αλληλεπίδραση της θεωρίας και της πρακτικής σήμερα φαίνεται να επηρεάζει τα έργα τα οποία σε πρώτη ανάγνωση μοιάζουν τόσο διαφορετικά αλλά στη βάση τους μοιάζουν στην ευαισθησία, ευθραυστότητα, μνήμη αλλά και ψευδαίσθηση.

Η πρώτη έκθεση του FORTHCOMING προσέλκυσε πολύ κόσμο με συμμετέχοντες καλλιτέχνες όπως: , Μάρω Μιχαλακάκου, Poka-Yio, Γεωργία Σαγρή, Νικόλας Βαμβουκλής, Δημήτριος Αντωνίτσης, Ειρήνη Μπαχλιτζανάκη, Μάρθα Δημητροπούλου, Γεωργία Κοτρέτσος, Γιώργος Μαραζιώτης κ.α.

(poster design by Pantelis Magneto Vitaliotis)

 

Το μαύρο γλυπτό από σφουγγάρια του Blind Adam, σαν να έχει μια ηφαιστειακή δύναμη από τη Σαντορίνη απ’ όπου και αναφέρεται. Η οργανική του φόρμα οικεία και ταυτόχρονα απόμακρη έντονα διακριτή η σχέση της με τη δημιουργία και καταστροφή της φύσης. Δημιουργεί μια μικρογραφία ενός τοπίου ανάγλυφου και σκοτεινού ίσως και επιτηδευμένα  μυστηριώδους και άκοσμου. Έτσι και ο Κώστας Χριστόπουλος, αντί να εξυμνεί την ελληνική φύση και το τοπίο, θέλει να παρουσιάσει τη δυσκολία και την τραχύτητά του. Δημιουργεί μια νέα σειρά ασπρόμαυρων φωτογραφικών έργων που βασίζονται σε ένα αρχείο με αποσπάσματα ελληνικών βιβλίων. Φαίνεται να είναι μια έρευνα πάνω στο ελληνικό τοπίο που αποτυπώνει τελικά την πολιτιστική και πολιτική ποιότητα του θεωρούμενου ως εθνικού εδάφους.  Από την άλλη η Φωτεινή Παλπάνα, δημιουργεί έργα πολύ κοντά στη πραγματικότητα. Τα μαύρα βράχια της αποτελούν σημεία ενός τοπίου που προκύπτει μέσα από ένα ευρύτερο ενδιαφέρον για διαφορετικά είδη αλληλεπίδρασης με κατηγορίες του φυσικού χώρου, όπως και για ζητήματα παρατήρησης και αναπαράστασής του. Το μαύρο χρώμα των βράχων της Παλπάνα εκτός από μια μινιμαλιστική φόρμα διαθέτουν και μία μεταφυσική ίσως και λατρευτική δύναμη “…καὶ αὐτοὶ ὡς λίθοι ζῶντες οἰκοδομεῖσθε…” (Α. Πέτρος 2.5). Ο Στέλιος Καραμανώλης που δημιουργεί ένα δικό του αφαιρετικό τοπίο. Η προοπτική κατασκευή των ζωγραφικών του έργων βασίζεται στις δύο διαστάσεις και δεν πραγματεύεται τη φυσική όραση, δεν αποτελεί μια perspectiva naturalis, αλλά προχωρά στον έλεγχό της, διαμορφώνοντας μια τεχνική προοπτική, μια meta perspectiva artificialis. Ο Νίκος Λάριος εμπνευσμένος από την δουλειά του στο τμήμα πληροφορικής στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο εμπνέεται με τη θεματική του Forthcoming 2 και απλά δηλώνει με ένα μαύρο Enter από τα πληκτρολόγια που όλοι ξέρουμε μία ακόμα πιθανή θέση έργου στην έκθεση.

Ο Νίκος Παπαδημητρίου με ένα μικρό γκρι ελεφαντάκι από πηλό έρχεται να μας τονίσει το ανελέητο κυνήγι του Αφρικανικού ελέφαντα και να τονίσει όπως ο Peter Beard στο The End of the Game τη σχέση θύτη και θύματος στη ζούγκλα αλλά μήπως και όχι μόνο εκεί; Ο Αντώνης Στοαντζίκης μας παρουσιάζει μια φανταστική σκληρή πραγματικότητα εγκλήματος όχι προς τα ζώα αλλά στον άνθρωπο με αναφορά το βιβλίο The Gods will have blood του Anatole France  όπου ο πρωταγωνιστής ζωγράφος μετατρέπεται σταδιακά σε αιμοβόρο ένορκο που στέλνει δεκάδες ανθρώπους κάθε μέρα στη λαιμητόμο. Ο Γιώργος Καζάζης απολαμβάνει την ζωγραφική του ξεκαθαρίζοντας ότι θέλει να ζωγραφίζει αυτό που βλέπει και όχι αυτό που νιώθει. Το έργο πιστεύει ότι πρέπει να απο-συναισθηματοποιηθεί από τον κοινό πόνο και ταυτόχρονα, να υπερτονιστεί και υπέρ-συναισθηματοποιηθει από την άποψη του καλλιτέχνη. Στην αντίθετη πλευρά αντιμετώπισης του έργου του έρχεται ο Αντώνης Λάριος που θέλει να εκφράσει την προσωπική του μυθολογία επιδιώκοντας τη διερεύνηση του ασυνείδητου , την απελευθέρωση της φαντασίας με την απουσία κάθε ελέγχου από τη λογική. Πρόκειται για μία ρεαλιστική σύνθεση στην οποία προσθέτει σουρεαλιστικές πινελιές, δημιουργώντας μία άλλη πραγματικότητα που εκφράζεται μέσα από το σχέδιο.

Ο Χρήστος Δεληδήμος χρησιμοποιεί εύστοχα το μύθο της Μέδουσας που μετέτρεπε τα πάντα σε πέτρα σε σχέση με τα μαύρα κεραμικά του. Λεπτές αιχμηρές φόρμες σε αποτρέπουν να πλησιάσεις τα κεραμικά του αλλά από την άλλη θες να τα αγγίξεις. Με το έργο Χωρίς τίτλο από τη σειρά Sonance – from cycle to cycle, ο Δημήτρης Εφέογλου, χρησιμοποιεί το χαρτί ως βάση του έργου του και μεταμορφώνει το αδιαφανές χαρτί σε διάτρητη μαύρη επιφάνεια που αναζητά το φως σαν ένα παράθυρο ανοιχτό. Με το μεταλλικό μαύρο σκελετό προσδιορίζει ακόμα περισσότερο την ευαισθησία του χαρτιού τονίζοντας την σχέση του με την γεωμετρία του σκελετού σε σχέση με την ελευθερία του χαρτιού καθώς και τις σχέσεις φωτός και σκιάς. Σε διαφορετική διάθεση έρχεται η Μαρία Ευσταθίου με τα νέα κεραμικά της. Χρησιμοποιεί την παραμόρφωση μία επίπεδης σα χαρτί επιφάνειας κάτω από πίεση και δημιουργεί φόρμες που ερευνούν την αλληλεπίδραση μίας λεπτής, εύθραυστης επιφάνειας και μίας άκαμπτης και αδρής. Το ‘χαρτί’ πια γίνεται μαύρο κεραμικό, αδιαφανές, σκληρό, τσαλακωμένο αλλά και πολύ εύθραυστο λόγω της ιδιότητας του. Και οι τέσσερις συνθέσεις αποτυπώνουν την στιγμή της πίεσης και έντασης του άσπρου μικρού κεραμικού προς το μαύρο, σαν ένα δίπολο ισορροπίας. Ο Διονύσης Χριστοφιλογιάννης παρουσιάζει ένα έργο από τη σειρά ” Death comes in many shapes and sizes” που αποτελείται από παλαιά χρησιμοποιημένα στρώματα σαν μια άλλη διάσταση της γέννησης, του θανάτου και της αναγέννησης . Με εμφανής τις τρύπες στο στρώμα αλλάζει το σχήμα και το μέγεθος του στρώματος και δημιουργεί γλυπτικές εγκαταστάσεις με μυθολογικές αλλά και ιδεολογικές αναφορές με μοναδικό άξονα τα στρώματα που είναι τόσο οικεία πρακτική από τη μέρα που γεννιόμαστε, μέχρι την ημέρα που πεθαίνουμε.

Η Hughes Rowena φτιάχνει το έργο της, ένα αφαιρετικό σύγχρονο ‘πορτρέτο’,  ανάμεσα σε δύο γυάλινες επιφάνειες   Η επισφαλής κατάσταση του έργου, μεταξύ αντικειμένου και εικόνας ανάμεσα  από τη ψηφιακή εκτύπωση την ελαστική ταινία και τη κορδέλα χαλκού, τονίζει την παρουσία του στον φυσικό χώρο. Όπως και η καλλιγραφία έτσι και το ‘πορτρέτο’ της Rowena  είναι μια σύνθεση που δεν οφείλει να είναι ευανάγνωστη, με τη συνήθη έννοια της λέξης αλλά βασίζεται στην αφαίρεση και αίσθηση της γραμμής και σχέσης των υλικών. Η Τούλα Πλουμή χρησιμοποιεί καθημερινά υλικά όπως ασπρόμαυρες φωτοτυπίες και φωτογραφίες σε συνδυασμό με λεπτά ξυλάκια. Η αβίαστη χρήση του υλικού με στόχο την πιο απλή έκφρασή της φόρμας, αποτυπώνεται στα γλυπτά της Πλουμή που τελικά φαίνονται ανάλαφρα, διαφανή και ίσως παιχνιδιάρικα σαν νότες του σολφέζ. Ο Παντελής Magneto Βιταλιώτης παρουσιάζει το πρώτο τρισδιάστατο έργο του σε σίδερο βαμμένο με μαύρο ακρυλικό που ΄τρυπάει΄ κυριολεκτικά τον τοίχο, σαν μια μαύρη τρύπα.  Τα σχέδια και τα ζωγραφικά του αποκτούν όγκο και μεγαλύτερη διάσταση χωρίς όμως να χάνουν την ακρίβεια και ευαισθησία τους. Τα γεωμετρικά μινιμαλιστικά σχήματα είναι ξεκάθαρα σε απόλυτα εναρμόνιση με τις σουρεαλιστικές οργανικές φόρμες.

Τα κυκλαδίτικα ειδώλια εμπνέουν τη Νικομάχη Καρακωστάνογλου, και δημιουργεί πορτραίτα με κηλίδες από μελάνι. Μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους αλλά και διαφέρουν επίσης έχοντας αποκτήσει ένα ξεχωριστό χαρακτήρα και ταυτότητα, το ζητούμενο δηλαδή της Καρακωστάνογλου. Ο Ηλίας Παπαηλιάκης κάνει ένα σχέδιο με μια γραμμή χωρίς διορθώσεις και λέει: Αυτά είναι όσα χρειάζομαι για να ζωγραφίσω. Αυτά είναι η πιο λιτή και ουσιαστική έκφραση του εαυτού μου. Μία αντρική αρχαϊκή φιγούρα που μοιάζει και σαν γυναίκα ίσα που φαίνεται πάνω σε 4 γκρι χαρτόνια. Ζηλευτή η απελευθέρωση ενός καλλιτέχνη που με μια μολυβιά αισθάνεται πλήρης. Το έργο του Γιώργου Σαπουντζή με τον ευφάνταστο τίτλο Where is my body after love δίνει τη δική του ερωτική διάθεση στην έκθεση. Ίσως μπορεί να δει κανείς ένα άντρα, ίσως και τον ίδιο τον καλλιτέχνη, να διαμορφώνεται κάπου μέσα από τι μαύρες γραμμές με μελάνι στο ύφασμα, πίσω από τις μαύρες κορδέλες που δημιουργούν ένα Χ σε πρώτο πλάνο.

Η Sasha Strehsna σε συνέχεια των τελευταίων έργων της που έχει ως κύριες αναφορές τα δημοφιλή πολεμικά βιντεοπαιχνίδια παρουσιάζει το creepy guy in a check shirt. Ένα ημιτελές έργο που σχολιάζει τους καθημερινούς φόβους, όπως η βραδινή επιστροφή στο σπίτι. Ο Νίκος Καναρέλης δουλεύει με διάφορα υλικά όπως λάδι, spray, ακρυλικό, μολύβια. Τα θέματα που επιλέγει και συνθέτουν είναι κυρίως κοινωνικοπολιτικά και ψυχολογικά προσανατολισμένα. Ο Καναρέλης έχει συγχωνεύσει ιστορικές αναφορές και την προσωπική εμπειρία σε μια ευαίσθητη γυναικεία φιγούρα που δεν κρύβει το πρόσωπό της.

Ο Ανδρέας Κασάπης σε ένα δίπτυχο φτιάχνει το αβαθές δωμάτιο σε πρώτο πλάνο δύο φορές με προοπτική δύο σημείων φυγής πολύ έξω από το αντικείμενο του. Πολύ ευαίσθητα γκρι στο ξύλο που δεν καταλαβαίνεις αν βλέπεις το εσωτερικό ή το εξωτερικό του δωματίου-χώρου-σπιτιού. Νοιώθεις κάτι να είναι οικείο που σε έλκει και ίσως τελικά η ισορροπία του δίπολου στο δίπτυχο αυτό κάνει τα πάντα να ισορροπούν αρμονικά. Ο Ηλίας Κοέν παρουσιάζει ένα κεραμικό πορτρέτο εμπνευσμένο από τα καθημερινά χρηστικά αντικείμενα, βάζα, υδραυλικές σωλήνες κτλ. Σαν ένας μονόφθαλμος μαύρος άντρας ή και σαν φιγούρα τραγωδίας με ορθάνοιχτο το στόμα, κενή, σε κραυγή. Μινιμαλιστική αποτύπωση της σύγχρονης πραγματικότητας σε μία εύθραυστη κατασκευή. Ο Νίκος Χαραλαμπίδης με μια κεντημένη γεωμετρική κάτοψη του Barcelona Pavilion του Mies Van der Rohe, τονίζει το βασική αναφορά του στη τέχνη σχετικά με τη καταγωγή του, τις μνήμες και το τόπο του. Your Land was Mine ξεκάθαρα σαν κραυγή αγωνίας και πίστης σε αυτό που πιστεύει συγκινεί με την εύθραυστη λεπτή κλωστή του κεντήματος που ουσιαστικά προσδιορίζει μία αρχιτεκτονική κάτοψη οποιουδήποτε σπιτιού. (πρώτη παρουσίαση του έργου αυτού στην Μπιενάλε Βενετίας 2003).

Ο Αλέξιος Παπαζαχαρίας παρουσιάζει σαν σε μία performance το έργο του Shadow Sunday. Προτείνει σε όλους στους θεατές του έργου να κάνουν το προσωρινό τατουάζ της σκιάς του σκουλαρικιού του καλλιτέχνη, ένα κεραυνό. Ο κεραυνός σκιαγραφείτε για λίγο (όσο κρατήσει το τατουάζ) πίσω από το αυτί, λες και είναι ένας ψίθυρος ή σαν ένα μυστικό. Παράδοξα συνδέονται τόσο διαφορετικές έννοιες της λάμψης ενός κεραυνού με το ίχνος της σκιάς που πολύ διακριτικά φαίνεται πίσω από το αυτί. Ο Τόλης Τατόλας στα Untitled σχέδια του σε χαρτί, η ιδιότυπη “χαρτογράφηση” στην οποία επιδίδεται αναδύει καφκικά πεδία. Το χαοτικό τους συντακτικό περιλαμβάνει  υβριδοποιήσεις διαφόρων στοιχείων , όπως αστικές και αρχαιολογικές κατόψεις, βιολογικές και μηχανικές δομές, δίκτυα υπολογιστών,  ιδεογράμματα και δυαδικό κώδικα. Στο έργο PointScape #2, το οποίο είναι η αναπαραγωγή σε επανάληψη ενός ηχητικού υλικού, οι διακοπτόμενοι ήχοι που παράγει ο ίδιος ο καλλιτέχνης στον λάρυγγα μέσω εισπνοής, συνθέτουν ένα σύστημα “μαύρων” σημείων, που ορίζουν εν δυνάμει ένα σύνολο ευθύγραμμων τμημάτων, αιωρούμενα σε ένα λευκό κενό.  Ο Γιώργος Τσεριώνης δημιουργεί μια ασπρόμαυρη εγκατάσταση  με κύριο θέμα μία σημαία που την έχει πλακώσει ένα μάρμαρο και ένα μεγάλο βότσαλο. Οι ατέλειες και η αίσθηση της αστάθειας λειτουργούν ως σύμβολα της συνεχιζόμενης βίας που να αντιμετωπίσουμε και αντικατοπτρίζουν την προσκόλληση στη μνήμη και την ιστορία ως καταφύγιο κατά των καταστάσεων που βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος. Ο Αλέξανδρος Τζάννης αφομοιώνει πολιτιστικά στοιχεία και μνήμες, αντικείμενα που έχει ζήσει για να κατασκευάσει ένα νέο έργο αξιοποιώντας τα κατάλοιπα του παρελθόντος. Συνδυασμός εύθραυστων κεραμικών σε σχήμα βεντάλιας με βαριά κομμάτια σίδερο αλλά και ένα τετράγωνο ασπρόμαυρο σχέδιο, σαν μια αναμνηστική φωτογραφία, συνθέτουν μία μετα μοντερνιστική εικόνα ενός οικείου ραφιού της ‘μαμάς΄ με αντικείμενα που μας θυμίζουν κάτι. Η Αμαλία Βεκρή, με το έργο ‘Cold Water’ από πηλό και έτοιμα αντικείμενα, σχολιάζει τις εμμονές μας σε σχέση με την νεότητα, την ομορφιά και την μακροβιότητα. Πρωταγωνιστές και παράγοντες αυτής της σύγχυσης είναι τα social media και η βιομηχανία ομορφιάς, όπου καθορίζουν αυτούς τους κανόνες. Ο Θεόδωρος Ζαφειρόπουλος παρουσιάζει κομμάτια της εγκατάστασης του έργου στην έκθεση  The Symptom Projects 9 στην Άμφισσα. Τα μαύρα τετράγωνα, όπου είχε συλλέξει το γάλα της συκιάς, αποκτούν μία δυναμική στο τρόπο ερμηνείας του. Στην πρώτη εγκατάσταση βρίσκονται κάτω από τη σκιά ενώ τώρα σε μία απόλυτη πλάγια γραμμή δηλώνουν την αχτίδα φωτός μέσα στο χώρο, όπως ακριβώς κατευθύνουν το φως στους επαγγελματικούς προβολείς.

Κείμενο Διονύσης Χριστοφιλογιάννης