Forthcoming III

Forthcoming III
space52
Λάρνακος 28, 104 46, Αθήνα
28 Απριλίου – 21Μαΐου
www.space52.gr
info@space52.gr

Catalogue:

Εγκαίνια: 28 Απριλίου, 19:00-22:00
Ώρες λειτουργίας: Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο 5-8μμ και με ραντεβού (info@space52.gr)

Επιμελητής: Διονύσης Χριστοφιλογιάννης
Βοηθός Έρευνας: Αθηνά Λασιθιωτάκη
Κατάλογος/Poster: Παντελής Βιταλιώτης – Magneto
Residency Coordinator/Liaison: Αριάνα Καλλιγά
Καλλιτέχνες: Ιωάννης Δέδες, Μαίρη Ζυγούρη, Rene Habermacher, Lise Harlev, Νικομάχη Καρακωστάνογλου, P4 architecture, Νίκος Παπαδόπουλος, Ηλίας Παπαηλιάκης, Νίκος Σαρλής, Γιώργος Σταματάκης, Αντώνης Στοαντζίκης, Γιώργος Τσεριώνης, Απόστολος Καρακατσάνης, Γιώργος Κόντης, Kαρολίνα Κρασούλη, Εσμεράλδα Μομφερράτου, Mathias Malling Mortensen, Helene Nymann, Παντελής Βιταλιώτης – Magneto, Ιωάννα Ράλλη, Σωκράτης Φατούρος, Διονύσης Χριστοφιλογιάννης, Andi Xhuma

Organized by The Danish Institute at Athens and Space 52
Supported by the Ministry of Foreign Affairs of Denmark and the Ministry of Culture of Denmark

__________________________________

Το στούντιο καλλιτεχνών δεν είναι απλώς ένας χώρος: είναι ένας τρόπος σκέψης που δίνει έμφαση στις αναδυόμενες, διαισθητικές, ενσωματωμένες και μη γραμμικές διαδικασίες. Ως ένας μη κερδοσκοπικός χώρος τέχνης με νέο residency πρόγραμμα, σειρά workshops, εκθέσεων και μαθημάτων, καθώς και εργαστήριο του Διονύση Χριστοφιλογιάννη, το στούντιο ορίζεται σε σχέση με άλλες καλλιτεχνικές πρακτικές, ενσωματώνοντας έναν τύπο συλλογικού εργαστηρίου.

Το space52 παρουσιάζει το Forthcoming III, το τρίτο μέρος του ερευνητικού έργου, το οποίο ξεκίνησε το 2018. Χαρτογραφώντας τα υλικά ίχνη των εργασιακών διαδικασιών των καλλιτεχνών, η έκθεση συγκεντρώνει μια συλλογή από γλυπτά, σχέδια και κατακερματισμένα αντικείμενα, μινιατούρες αυτοσκηνοθετημένων έργων σε εξέλιξη. Η έκθεση εξετάζει τις συζητήσεις που λαμβάνουν χώρα σε στούντιο καλλιτεχνών και επισκέψεις στο στούντιο, διαμορφώνοντας μια έρευνα για το εκτεταμένο έδαφος των σημερινών καλλιτεχνικών πρακτικών. Ως πρώτη έκθεση στο νέο χώρο του space52 στην οδό Λάρνακος 28, στο κέντρο της Αθήνας, το Forthcoming III προσκαλεί μια διαφορετική ομάδα σύγχρονων καλλιτεχνών, αρχιτεκτόνων και χορευτών, να ξεκινήσουν και να καλλιεργήσουν αμοιβαίες ανταλλαγές γύρω από τη γνώση και την πρακτική τους.

Περιγραφή

Το FORTHCOMING III διερευνά το στούντιο ενός καλλιτέχνη ως κεντρικό χώρο για δημιουργικές δράσεις και γνώσεις παραγωγής εστιάζοντας στη μεθοδολογική και παραγωγική λειτουργία των στούντιο καλλιτεχνών με έδρα την Αθήνα καθώς και τριών Δανών καλλιτεχνών, αναμεσά τους και ο Mathias Malling Mortensen που δημιούργησε το έργο του στο space52. Τα υλικά ίχνη των εργασιακών τους διαδικασιών – όπως τα σκίτσα, γλυπτά, ζωγραφικά συλλεγμένα αντικείμενα και πρωτότυπα – παρουσιάζονται στο καλλιτεχνικό στούντιο ως μια μικρογραφία της αυτο-σκηνοθεσίας ενός καλλιτέχνη εργασία σε εξέλιξη, δημιουργικότητα, γνώση, σκέψη και έκφραση.

Το στούντιο σαν χώρος ανακάλυψης, όπου συγκεντρώθηκαν τα επιλεγμένα αντικείμενα και ερευνητικά υλικά και εμπειρίες αντηχούν μεταξύ τους και προκαλούν προβληματισμό και σκέψη. Είναι ένας χώρος όπου οι καλλιτέχνες επίμονα εξασκούν την τέχνη τους έως ότου η πρακτική γνώση γίνει ενσωματωμένη ικανότητα και η φυσική πράξη της κατασκευής γίνει δεύτερη φύση. Ο πειραματισμός και η δημιουργικότητα στο στούντιο φαίνεται να στηρίζονται σε μια παραγωγική και διφορούμενη ένταση που βασίζεται στις πρακτικές γνώσης του στοχασμού και της επεξεργασίας, της κριτικής σκέψης και του σωματικού δέσμευση, διδασκαλία και αυτοσχεδιασμός. Η κατασκευή ενός χώρου που διαμορφώνεται από χειρονομίες αποτελεί την αφετηρία μιας εμπειρικής κατάστασης για όποιον εισχωρήσει μέσα της.

Μέσα από αυτήν την στοχαστική πρακτική, το FORTHCOMING III έρχεται να τονίσει τις σχέσεις μεταξύ καλλιτεχνικών πρακτικών και έρευνας που βασίζεται η δημιουργία έργου. Η επαφή με τους καλλιτέχνες, παλιούς γνώριμους αλλά ιδιαίτερα με νέους φίλους καλλιτέχνες έχει πολύ ενδιαφέρον γιατί βασίζεται απόλυτα στο έργο τους και σε μια κοινή αντίληψη δημιουργίας με ποιότητα και σεβασμό. Ο χώρος, στούντιο, έτσι μεταφέρει τις ιδιότητες ενός κελύφους συνομιλίας των πρόσφατων έργων και αποτελεί ένα απλό πεδίο καταγραφής του τώρα. Η γνώση προσεγγίζεται εδώ ως πράξη και πρακτική. Οι καλλιτέχνες σήμερα επιδίδονται σε συστηματικές, ερευνητικές αλλά και ευφάνταστες πρακτικές για να ανασυνθέσουν μια συγκεκριμένη προβληματική κατάσταση με τρόπο που να καθιστά δυνατή την πρόοδο στην εμπειρία και τη δημιουργία τους.

Το space52, σαν εργαστήριο του Διονύση Χριστοφιλογιάννη, αλλά και σαν χώρος τέχνης, παρουσιάζει την ομαδική έκθεση FORTHCOΜING ΙΙΙ σαν μια μελέτη, εξετάζοντας τρόπους με τους οποίους οι καλλιτέχνες συζητούν στους χώρους στούντιο τις δημιουργικές διεργασίες που συμβαίνουν σε αυτόν τον χώρο καθώς εμπλέκονται με τη δημιουργία έργων. Είναι ένα είδος sneak peak στους συμμετέχοντες έτσι ώστε να αρχίσει ένας δημιουργικός διάλογος σχετικός με τις πρακτικές του τώρα. Με αυτόν τον τρόπο, το στούντιο δεν είναι απλώς ένας χώρος, αλλά μάλλον ένας τρόπος σκέψης που δίνει έμφαση σε αναδυόμενες, διαισθητικές, ενσώματες και μη γραμμικές διαδικασίες. Ο εικαστικός Διονύσης Χριστοφιλογιάννης έχοντας και το ρόλο του επιμελητή αναδεικνύει τους τρόπους με τους οποίους οι επισκέψεις στο στούντιο καλλιτεχνών έχουν διαμορφώσει τη δική του καλλιτεχνική πρακτική και αποκαλύπτει πώς αυτή η έρευνα είναι αναπόσπαστο μέρος της δικής του καλλιτεχνικής ερευνητικής διαδικασίας, επομένως πλαισιώνει την έκθεση αυτή ως έρευνα βασισμένη σε πρακτική των εκάστοτε καλλιτεχνών.

Είναι μια διαδικασία έρευνας και αναζήτησης μικρών ιστοριών μέσα στα ατελιέ των συναδέλφων καλλιτεχνών. Είναι μια σχέση ανακάλυψης και ερωτισμού με τα έργα και τις ιδέες που αναδύονται στα ατελιέ. Οι συναντήσεις του Διονύση στα στούντιο γίνονται μέρος της κλασικής αλληγορίας και των παραμυθιών καθώς οι μύθοι του στούντιο έχουν μακρά ιστορία. Για παράδειγμα, στην εκδοχή του Οβιδίου της ιστορίας του Πυγμαλίωνα, ο καλλιτέχνης-βασιλιάς της Κύπρου ερωτεύεται ένα άγαλμα που δημιούργησε. Προσευχόμενος στην Αφροδίτη να έχει μια σύζυγο ίσης ομορφιάς, το άγαλμα (συχνά γνωστό ως Γαλάτεια) μεταμορφώνεται σε γυναίκα, αποτελώντας την επιτομή της σχέσης μεταξύ «εικόνας και πραγματικότητας, φαντασίας και ουσίας».[1] Ο Γουότερφιλντ εξηγεί ότι αυτή είναι «η πρώτη μεγάλη ιστορία για τα simulacra στη δυτική κουλτούρα»: το άγαλμα είναι ένα ον με ψυχή και σώμα, αλλά εξακολουθεί να είναι μια φαντασίωση». Η γοητεία που αισθάνεσαι για τη δημιουργία είναι ένα στοιχείο που επαναλαμβάνεται στην ιστορία του καλλιτέχνη και του στούντιο και είναι αυτή ακριβώς που αισθάνεται και ο επιμελητής στο στούντιο των καλλιτεχνών [2], όπως ακριβώς συνεπήρε τον Διονύση Χριστοφιλογιάννη με την πρώτη ματιά, το κοινό έργο – ζωγραφισμένο κεραμικό- της Καρακωστάνογλου και του Παπαηλιάκη στο εργαστήριο του Ηλία Παπαηλιάκη.

Ο Νίκος Σαρλής έχοντας δημιουργήσει μια πολλαπλά διαστρωματωμένη και επεξεργασμένη επιφάνεια, η οποία παράλληλα επιτυγχάνει μια σχεδόν ψηφιακή επιπεδότητα και με ειδικό τρόπο μιμείται αρχαία μνημεία, μεθόδους καμουφλάζ και συντρίμμια. Ο Σωκράτης Φατούρος ανασυνθέτει αφηγήσεις και εικόνες από προηγούμενες προσωπικές εμπειρίες, και ανασύρει μνήμες επιχειρώντας την ανακατασκευή τους με τη δημιουργία ενός έργου ευαίσθητου και πολύ προσωπικού.

Ο Νίκος Παπαδόπουλος ακολουθώντας και πάλι τη γνωστή ζωγραφική τεχνική του dot-painting (σύνθεση εικόνας από τελείες) αυτή τη φορά τα σχέδια του δεν αποτυπώνονται μόνο στο χαρτί αλλά επεκτείνονται και σε φύλλα σκληρού αλουμινίου και σε μαύρο χαρτί/ φύλλο αλουμινίου – υλικά που χρησιμοποιούνται για το φωτισμό θεατρικών σκηνικών. Η Καρολίνα Κρασούλη σαν κεντρική θέση στο έργο της, είναι η προσπάθειά της να συνδυάσει διαφορετικά θραύσματα, οι μορφές των οποίων ήταν εμπνευσμένες τόσο τυπικά όσο και εννοιολογικά από τη συλλογή βιβλίων, χαρτιών και φακέλων της με γλυπτά μεγάλης κλίμακας από κομμάτια καμβά στερεωμένα μαζί. O Γιάννης Δέδες αναζητώντας την σχέση έργου και δημιουργίας, όπως και την διαδικασία πρόσληψής του από τον θεατή, αναδεικνύουν found objects σαν αντικείμενα που περισυλλέγονται ή δωρίζονται και τους προσδίδει ιδιότητες και νέο όνομα του λειψάνου ή του τάματος. Άλλοι αναλύουν τη σχέση μεταξύ κειμένου και εικόνας και με το κείμενο ως εικόνα. Η Lise Harlev παραπέμποντας στην αισθητική της διαφήμισης και της δημόσιας ενημέρωσης, η δουλειά της ισορροπεί ανάμεσα σε μια απλή οπτική γλώσσα και ένα πιο διφορούμενο κειμενικό περιεχόμενο. Η αρχιτεκτονική ομάδα P4 architecture, Αλκιβιάδης και Κωνσταντίνος Πυλιώτης, εξερευνά την εύθραυστη ισορροπία που συνδέεται με τη μακροχρόνια έρευνα εντός του χώρου – κελύφους σχετικά με τα όρια. Σε αυτή την περίπτωση, το όριο μεταξύ οικιακού χώρου και τοπίου.

Ο Γιώργος Σταματάκης γοητεύεται από την ιστορία του aizome ή αλλιώς ιαπωνικό Indigo και κατανοεί το υλικό στην τοπιογραφία με νέες μεθόδους εφαρμογής, αυτής της ιδιαίτερα μελαγχολικής αισθητικής του χρώματος aizome. Ο Γιώργος Τσεριώνης δημιουργεί ασύμμετρα γλυπτά, ερμηνεύοντας πτυχές της πρακτικής του με όρους εθνικού τραύματος και καταστροφής. Η Εσμεράλδα Μομφεράτου παρουσιάζει τα γλυπτά μικρών διαστάσεων πλασμένα από ευρήματα διαδρομών της και αποτελούνται ουσιαστικά από ‘θραύσματα ζωής’. Ο Mathias Malling Mortensen στο space52 τον Απρίλιο του 2022 δημιούργησε το νέο του κομμάτι in situ εγκατάσταση εμπνευσμένος από τα μοτίβα, τα σχήματα και την αρχιτεκτονική της Αθήνας. Η Helene Nymann παρουσιάζει την ταινία της MOL που μιλάει για την εύθραυστη κατάσταση της μνήμης μας, αλλά και για το πώς να ενεργοποιήσουμε τις δυνατότητές της σε έναν τεχνολογικό κόσμο.

Ο Ηλίας Παπαηλιάκης και η Νικομάχη Καρακοστάνογλου, παρουσιάζουν ένα κοινό έργο. Το έργο είναι το σημείο που συναντιέται το σχέδιο, η κεραμική φόρμα και η ζωγραφική. Ο χώρος ,η ύλη το φως και ο χρόνος συνθέτουν την καινούργια μορφή. Ο Παντελής Βιταλιώτης – Magneto, με μια μινιμαλιστική προσέγγιση, ερευνά το υποσυνείδητο σε μια προσπάθεια να καταργήσει τις διασφαλίσεις του και να εξερευνήσει ανεξερεύνητα νερά. Η Μαίρη Ζυγούρη παρουσιάζει κομμάτι της περφόρμανς της, σαν σύμβολο που συνδέει τις γυναικείες ιδιότητες, της φροντίδας και της αναπαραγωγής με εκείνες της πηγαιότητας της ζωής και του γέλιου. Το trans-herma του Rene Habermacher επαναξιολογεί το ζήτημα της ταυτότητας και της κληρονομιάς, αμφισβητώντας την κλασικιστική λευκή αφήγηση της ευρωπαϊκής αρχαιότητας ως το λίκνο του δυτικού πολιτισμού. Η Ιωάννα Ράλλη παρουσιάζει μια φωτογραφική αποτύπωση του ταπεινού και οικείου από μικρά πλάσματα της φύσης, μικρά γλυπτά φτιαγμένα από ευτελή υλικά.

Ο Γιώργος Κόντης εστιάζει σε φόρμες λιτές και αφαιρετικές, σε μια αίσθηση του ελάχιστου. Υλικά όπως το κερί, η εγκαυστική και το μετάξι, με την αισθαντικότητα και την απτότητα που έχουν, παίρνουν κεντρικό ρόλο, όπως επίσης και ο τρόπος με τον οποίο τα έργα στήνονται και δημιουργούν μια σχέση με τον θεατή. Ο Διονύσης Χριστοφιλογιάννης εξετάζει τα τραχιά ίχνη και τις μορφές σε γυαλόχαρτο. Μοιάζει με το αποτέλεσμα μιας περφόρμανς ίσως μιας τελετουργίας που χρειάζεται προσοχή, χρόνο και ακρίβεια για να αφαιρεθεί σωστά το υλικό ή να γίνει πιο ομαλό. Τα ακατέργαστα ίχνη εμφανίζονται τελικά ως ένα σιωπηλό σχέδιο τοπίου χωρίς τη χρήση μολυβιού ή χρώματος, αλλά μόνο μέσω της επαφής του καλλιτέχνη με τα υλικά. Ο Αντώνης Στοαντζίκης σε μια εποχή που είναι δύσκολο να διακρίνει κάποιος την τέχνη από τη φιλοσοφία της, δημιουργεί νέα σειρά έργων podcast «Είναι αυτό Τέχνη;» που έρχεται να αφηγηθεί όσα συνέβησαν και άλλαξαν τον τρόπο που βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε την τέχνη. Ο Απόστολος Καρακατσάνης αντιλαμβάνεται την ζωγραφική ως δράση και το έργο του υλοποιείται ως καταγραφή του ίχνους αυτής της περιπέτειας. O Andi Xhuma χορεύει με δυναμισμό, ενέργεια και με μία ιδιαίτερα προσωπική κίνηση σε πολυσύχναστα και μη σημεία της Αθήνας, ενώ περνούν δίπλα του περαστικοί, λεωφορεία, αυτοκίνητα, αδέσποτες γάτες κτλ. Μία έκφανση του τώρα μέσα από μια εικαστική χορογραφία.

______

[1] Bazzoli, Meredith. “The Metamorphoses of the Pygmalion Myth: A Narrative Critique of Lars and the Real Girl”. allacademic. NCA 95th Annual Convention. Retrieved 2 May 2018.
[2] Ibid. See also Balzac’s, “The Unknown Masterpiece” for a further reflection of this myth, however in this story, the character Frenhofer’s failure to bring his canvas to life results in his demise.
References
-Sullivan, G. 2004 Studio art as research practice In E W Eisner & M D Day eds Handbook of research and policy in art education Mahwah NJ Lawrence Erlbaum Associates
-Jacob, M.J. and Grabner, M. eds 2010 The Studio Reader: On the Space of Artists Chicago University of Chicago Press
-Barrett, E. 2007 Experiential learning in practice as research: context, method, knowledge Journal of Visual Arts Practice 6 2 115-124

Forthcoming III
Space52
Larnakos 28, 104 46, Athens
28^th April – 21^st May
www.space52.gr
info@space52.gr

Catalogue:

Opening Reception: 28th April, 19:00-22:00
Opening hours: WED, THU, FRI 5-8pm and by appointment (info@space52.gr)

Curator: Dionisis Christofilogiannis
Research Assistant: Athina Lasithiotaki
Catalogue/Poster: Pantelis Vitaliotis – Magneto
Residency Coordinator/Liaison: Ariana Kalliga

Artists: Dionisis Christofilogiannis, Ioannis Dedes, Rene Habermacher, Socrates Fatouros, Lise Harlev, Niκomachi Karakostanoglou, P4 architecture, Nikos Papadopoulos, Ilias Papailiakis, Nikos Sarlis, George Stamatakis, Giorgos Tserionis, Apostolos Karakatsanis, Giorgos Kontis, Karolina Krasouli, Esmeralda Momferratou, Mathias Malling Mortensen, Helene Nymann, Pantelis Vitaliotis – Magneto, Ioanna Ralli, Adonis Stoantzikis, Andi Xhuma, Mary Zygouri

Organized by The Danish Institute at Athens and Space 52
Supported by Ministry of Foreign Affairs of Denmark and Ministry of Culture of Denmark

__________________________________

space52 presents Forthcoming III, the third chapter of an exhibition series and research project first initiated in 2018. Charting the material traces of artists’ working processes, the exhibition brings together a collection of sculptures, drawings and fragmented artifacts, miniatures of their self-directed works in progress. The exhibition explores the conversations that take place in artists’ studios and studio visits, forming an inquiry into the expansive terrain of contemporary artistic inquiry. As the first show at space52’s new home on Larnakos Street, Forthcoming III invites a diverse group of contemporary artists, architects, and dancers as a starting point for nurturing future exchanges of knowledge and skills within this new site.

Artists’ studios are more than spaces in which art is produced: they embody a certain way of thinking and being that emphasizes emerging, intuitive, embedded, and non-linear processes. As both a non-profit art space hosting a residency program and the home of Dionisis Christofilogiannis’ art studio, space52 is a reservoir of ideas and artistic practices in dynamic dialogue with each another that come to form a collective art studio.

Description

A study of the artist’s studio as a place of creative activities and production knowledge is examined in FORTHCOMING III, which focuses on the methodological and productive operations of Athenian artists’ studios and three Danish artists, including Mathias Malling Mortensen, who created his work at Space52. Artists present the material traces of their work processes in the art studio, including sketches, sculptures, and artifacts, as a miniature of their self-directed work in progress, creativity, and knowledge.

A studio is a place of discovery, where selected objects and research materials, and experiences resonate with each other and provoke reflection. Artists persistently practice their art until practical knowledge becomes embedded, and construction becomes second nature. Experimentation and creativity in the studio seem to be characterized by an ambiguous intensity based on knowledge of reflection and processing, critical thinking, physical commitment, teaching, and improvisation. A space shaped by gestures is the starting point of an empirical situation for anyone entering it.

In this way, FORTHCOMING III seeks to emphasize the relationship between artistic practice and the research that underlies project creation. The contact with artists is very interesting because it depends entirely on their work and a mutual understanding of quality and respect. As a result, the studio is a simple field of recording now and conveys the characteristics of a conversation shell. Knowledge here is viewed as practice. Today’s artists rely on systematic, research-based, and imaginative practices to reconstruct a specific problematic situation in a way that allows them to progress in their creations and experiences.

As a studio of Dionisis Christofilogiannis and as an art space, Space52 presents the group show FORTHCOMING III as a research project that examines the kinds of discussions that take place in studios as artists create works in this space. In a way, like a sneak peek into other artists’ studios he develops a practice and start a creative dialogue with all the participating artists. The studio is more than just a space, but a way of thinking that emphasizes emerging, intuitive, embedded, and non-linear processes. Dionisis Christofilogiannis plays the role of the curator as well, and he emphasizes how visiting artists’ studios has shaped how he thinks about his own work, so he frames this exhibition as research based on the practice of the artists featured in it.

It involves research of short stories in fellow artists’ studios. It is an experience of discovery and eroticism with the works and ideas that emerge in the studios. Dionisis’ studio visits become a part of classical allegory and tales as studio myths have a long history. As Ovid’s version of Pygmalion, the artist‐king of Cyprus falls in love with a statue he created. It is said that the statue (often known as Galatea) transformed into a woman after praying to Venus for a wife of equal beauty, symbolizing the relationship between “image and reality, imagination and substance.”^[1] Waterfield refers to this as being the “first story of simulacra in Western culture.” The enchantment felt towards the creation is a recurring theme in the story of the artist and the studio and is exactly what the curator in the artists’ studio feels,^[2] exactly how Christofilogiannis was captivated at first sight by of Papailiakis’ and Karakostanoglou’ common art piece, a painted ceramic.

Nikos Sarlis has created a multi-layered and processed surface, which achieves almost a digital flatness at the same time as imitating ancient monuments, camouflage techniques, and debris. In his work, Socrates Fatouros reconstructs narratives from previous personal experiences to recall memories and create a sensitive and very personal work. Dionisis Christofilogiannis examines the rough traces and forms on sandpaper. His work looks like the result of a performance, perhaps a ritual, that needs care, time, and precision to properly remove the material or make it smoother. The rough traces are appear as a silent landscape design without the use of a pencil or color, but only through the artist’s contact with the material. Ioannis Dedes, searching for the relationship between creation and reception, focuses on found objects, using objects that are donated or collected and giving them a new name as relics There are also works that examine the relationship between text and image, and text as image. Exploring the aesthetics of advertising and public information, Lise Harlev uses a simple visual language as well as more ambiguous textual content in her work. On the other hand, P4 architecture, Alkiviadis and Kostantinos Pyliotis, explore the fragile balance of boundaries, specifically, the boundary between home and landscape.

As Nikos Papadopoulos applies the widely known painting technique of dot painting, this time his drawings are not only imprinted on paper but also onto hard aluminum sheets and black paper/aluminum foil – materials used for the lighting of theatrical scenes. With large-scale sculptures from canvas pieces fastened together, Karolina Krasouli’s work is centered around combining fragments, the forms of which are inspired both formally and conceptually by her collection of books, papers, and envelopes. The history and aesthetics of the color aizome – or Japanese Indigo – fascinates George Stamatakis, who applies the material in the landscape with the application of new methods and with a particularly melancholic aesthetic. George Tserionis creates sculptures that are asymmetrical and deal with national trauma and destruction. The sculptures of Esmeralda Momferatou are made of her discovered on routes she has taken, which are essentially “fragments of life”. She uses organic as well as industrialized elements. Mathias Malling Mortensen’s installation was inspired by the patterns, shapes, and architecture of Athenian streets, which he explored during his residency in April 2022. Helen Nymann presents MOL, a film which explores the fragility of memory, but also how to activate its potential in today’s hyper technological world.

Ilias Papailiakis and Nikomachi Karakostanoglou present a collaborative work. The work comprises of design, a ceramic form, and a painting. Space, matter, light, and time combine to create a new language. Pantelis Vitaliotis – Magneto uses a minimalistic approach to explore the subconscious, removing its safeguards to explore uncharted waters. An object/prop from Mary Zygouri’s performances reveals the delicate form of a hybrid self. Rene Habermacher’s trans-herma reevaluates questions of identity and heritage, challenging narratives about European antiquity as the cradle of Western civilization. Ioanna Ralli presents a photographic depiction of the humble and familiar little creatures of nature, small sculptures made with inexpensive materials. George Kontis uses materials such as wax, caustic, and silk, to convey a tangible relationship with the viewer. During a time when it is difficult to separate art from philosophy, Adonis Stoantzikis creates a series of podcasts titled “Is This Art?” which challenges the way we perceive contemporary art. Apostolos Karakatsanis perceives painting as acting and his work is realized as a recording of the trace of this adventure. Andi Xhuma, for the past year, has practiced dancing his 1-minute sessions in different parts of Athens. Recorded and streamed, they consist of choreographed performances of the here and now.

References
-Sullivan, G. 2004 Studio art as research practice In E W Eisner & M D Day eds Handbook of research and policy in art education Mahwah NJ Lawrence Erlbaum Associates
-Jacob, M.J. and Grabner, M. eds 2010 The Studio Reader: On the Space of Artists Chicago University of Chicago Press
-Barrett, E. 2007 Experiential learning in practice as research: context, method, knowledge Journal of Visual Arts Practice 6 2 115-124