Fotini Poulia

Fotini Poulia
Panos Famelis and Stavros Papagiannis, the curators of the exhibition No Land & A Letter to Esmée, gave the opportunity to two different types of works to form a dialogue, and through each of the two artists’ individual stories, to form a narrative in crux gallery and to become one. The story gives a sense of a fantasy world that contains realistic elements, and regrettably becomes very relevant with the current war in Ukraine; Damaged, destroyed, and with the human presence removed.

Ο Πάνος Φαμέλης και Σταύρος Παπαγιάννης, οι επιμελητές της έκθεσης NO LAND & A LETTER TO ESMÉE, έδωσαν την ευκαιρία σε δύο διαφορετικές δουλειές και στο υλικό και στη μετάδοση, να γίνουν ένα. Έχουν διαμορφώσει μία ιστορία στην crux gallery που έγινε ένα σώμα με την ιστορία δύο καλλιτεχνών. Της Φ. Πούλια και της Εσμ. Μομφεράτου. Η ιστορία, πολύ επίκαιρη και με το πόλεμο στην Ουκρανία, με ένα φαντασιακό κόσμο αποτελούμενο από ρεαλιστικά στοιχεία. Κατεστραμμένο, κατεδαφισμένο με την αφαίρεση του ανθρώπινου στοιχείου.

Fotini Poulia, ruines#1,2015,40X40,oil on wood
Fotini Poulia, ruines#1,2015,40X40,oil on wood

Space52: Fotini, destruction, and loss, are expressed completely differently. Your works evoke a feeling of familiarity and the immediacy of your symbols leave us with a feeling of relief and melancholy together. What was the intention of your creation or did emotions gradually develop and amplify?

Fotini Poulia: First of all, I would like to thank Panos Famelis and Stavros Papagiannis for their valuable support in this exhibition, as well as Sakis Papakonstantinou, who had the idea of a dialogue between my works and those of Esm. Momferratou. To answer this question, I have to admit that I do not know why the viewer feels closer and more relieved when they see cold, icy places that have transformed from familiar to unfamiliar. My only suspicion is that the dystopia we all experience brings us closer to imaginary images as if jumping from a dark fiction or cinematic background, and rather relieves the viewer who is not alone in their experience. I was originally concerned with recording personal experiences and feelings associated with the feeling of being abandoned, lacking, or unsuitable to host living beings (the uninhabited place – the emotions of the man who “creaks” his land), for my own redemption, but also distance. I am frozen by personal misery and global tragedies. I create psychological landscapes and emotional landscapes. My own consciousness does not emerge immediately in my paintings. I consider painting to be a process of self-research.

S: In your paintings, was the monochrome palette essential to capture the loss of the earth as a place of human survival and living?

F: I have an almost monochromatic range of images and the cold ice’s particularity is in line with the emergence of the transcendental and the spooky in my work. Monochrome dark backgrounds, however, are quite effective in capturing the loss of a place, and they better record the new “artificial” space, the empty and timeless world where the protagonists of my works reside. My previous series had a dark monochrome background that I felt was a place where I have hardly been invited.

S: It seems as if these desert landscapes are somehow familiar to us and closer to us than ever. The fantasy becomes immediate and real. As George Steiner once said, did you finally find your truth in the monochrome ideal of your works?

Fotini Poulia, underwater_1, 2020, 40X40cm, oil on wood
Fotini Poulia, underwater_1, 2020, 40X40cm, oil on wood

F: Not really, I am a melancholy and torturous thinker, even as I grow up. However, I also make an unexpected economy of thoughts when I paint, and I love them for that reason too. Despite this, reading the question the first thing that came to mind was an excerpt from Paul Valéry, “At the end of every thought there is a sigh…”. The truth may be hidden in the absence of the human element in my works, not in my almost monochromatic range; maybe I conveyed it to some viewers, but I still don’t know.

S: What are your future plans?

F: Generally, I do not plan ahead. All I consider is getting to the next body of works. To isolate myself and work. In this way, I hope to approach issues that concern me constantly again. Currently, I cannot escape concerns regarding nature, animals, man, and the socio-economic situation. I thought I would never have to encounter images of disaster again, but the war in Ukraine haunted me, just as at the beginning of the No Land section I was haunted by the attack on Syria and the desperate caravans of refugees, their uprooting and the abandonment of the place they knew. My guess is that nothing gets flesh and bones as effectively.

GR

Space52: Φωτεινή, η καταστροφή και η απώλεια, εκφράζεται με εντελώς διαφορετικούς τρόπους. Με τα έργα σου, νοιώθει ο θεατής πολύ οικεία και η αμεσότητα των συμβόλων σου μας αφήνουμε ένα αίσθημα ανακούφισης και μελαγχολίας μαζί. Ήταν ο στόχος σου αυτός ή τα συναισθήματα της δημιουργία σου ξεκαθάρισαν και κλιμάκωσαν σταδιακά;

Φωτεινή Πούλια: Κατ’αρχάς θέλω, να ευχαριστήσω θερμά τους δύο επιμελητές μας, Πάνο Φαμέλη και Σταύρο Παπαγιάννη για την πολύτιμη στήριξή τους σε αυτή τη συνεύρεση, και φυσικά τον Σάκη Παπακωνσταντίνου που είχε την ιδέα αυτού του διαλόγου των έργων μου με αυτά της Εσμ. Μομφεράτου. Συνεχίζοντας και απαντώντας στην πρώτη ερώτηση οφείλω να εξομολογηθώ ότι δε ξέρω ακριβώς γιατί ο θεατής στη θέαση ψυχρών, παγωμένων, τόπων που μετατράπηκαν από οικείοι σε ανοίκειοι μπορεί να αισθανθεί εγγύτητα και να νοιώσει ανακούφιση. Η μόνη μου υποψία για αυτό, είναι ότι η δυστοπία  που βιώνουμε σχεδόν όλοι, μας φέρνει πιο κοντά σε εικόνες φαντασιακές, σαν να ξεπηδούμε από ένα σκοτεινό μυθιστορηματικό ή κινηματογραφικό φόντο, και μάλλον ανακουφίζει το θεατή που δεν είναι μόνος σε αυτή του τη βιωματική εμπειρία. Το μέλημά μου αρχικά, όπως έχω ξαναπεί, ήταν να  καταγράψω προσωπικά βιώματα και συναισθήματα που συνδέονται με την αίσθηση της εγκατάλειψης ενός τόπου, της έλλειψης αυτού ή της ακαταλληλότητας αυτού για να φιλοξενήσει ζώντα όντα (τον ακατοίκητο τόπο- τα συναισθήματα του ανθρώπου που «τρίζει» η γη του), με την ελπίδα της δικής μου λύτρωσης αλλά και  αποστασιοποίησης. Να εκφράσω το πάγωμα μου μπροστά σε προσωπικές δυστυχίες και σε παγκόσμιες τραγωδίες.  Να δημιουργήσω ψυχολογικά τοπία, συναισθηματικούς τόπους.  Και ναι, η  συνειδητότητα στην δική μου ζωγραφική πράξη δεν ξετυλίγεται άμεσα. Η ζωγραφική πράξη για μένα είναι συγχρόνως και μια έρευνα του εαυτού.

S: Πόσο σε βοήθησε ή όχι η μονοχρωμία στην ζωγραφική σου θέλοντας να αποτυπώσεις την απώλεια της γης ως τόπο διαβίωσης και επιβίωσης του ανθρώπου;

Φ: Θεωρώ ότι η γκάμα μου είναι σχεδόν μονοχρωματική και η ψυχρή του πάγου ιδιαιτερότητά της ταυτίζεται περισσότερο με την ανάδειξη του υπερβατικού και απόκοσμου στη δουλειά μου. Το μονοχρωματικό σκούρο φόντο, όμως όντως μπορεί να αποτυπώσει την απώλεια ενός τόπου, τη βουβαμάρα του τετελεσμένου, και καταγράφει καλύτερα το νέο «τεχνητό» χώρο, τον κενό και άχρονο στον οποίο έχουν μετοικίσει τα στοιχεία-πρωταγωνιστές των έργων μου. Στην προηγούμενη ενότητα της δουλειάς μου, ένοιωθα πάντα το σκοτεινό μονόχρωμο φόντο, σαν ένα κοινωνικό τόπο που μετά βίας έχω ενταχτεί.

Fotini Poulia, ruines_2,2015,40X40,oil on wood
Fotini Poulia, ruines_2,2015,40X40,oil on wood

S: Αυτά τα ερημικά τοπία με κάποιο μαγικό τρόπο μας είναι οικεία και πιο κοντά μας από ποτέ. Τα αναγνωρίζουμε και το φανταστικό τους γίνεται άμεσο και ρεαλιστικό. Τελικά βρήκες την αλήθεια σου στο μονόχρωμο ιδεώδες των έργων σου, όπως έλεγε ο Τζόρτζ Στάινερ;

Φ: Όχι, θεωρώ ότι ανήκω στους μελαγχολικούς και βασανιστικά σκεπτόμενους, αν και μεγαλώνοντας προοδεύω ευτυχώς. Όταν ζωγραφίζω όμως κάνω μια αναπάντεχη οικονομία σκέψεων και γι αυτό επίσης, αυτές τις ώρες τις αγαπώ πολύ. Πάντως για κάποιο λόγο διαβάζοντας αυτή την ερώτηση το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ένα απόφθεγμα του Paul Valéry, «Στο έπακρο κάθε στοχασμού υπάρχει ένας στεναγμός…». Εν κατακλείδι δεν ξέρω αν βρήκα την αλήθεια, μπορεί και να κρύβεται στην αφαίρεση του ανθρώπινου στοιχείου από τα έργα μου και όχι στην σχεδόν μονοχρωματική μου γκάμα, ίσως και να την μετέφερα σε κάποιους θεατές, αλλά και πάλι δε ξέρω…

S: Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου;

Φ: Σχέδια γενικά δεν κάνω, το μόνο που σκέφτομαι είναι να μπω στην επόμενη ενότητα. Να απομονωθώ και να δουλέψω. Σε αυτή θεωρώ ότι θα προσεγγίζω και πάλι θέματα που με απασχολούν συνέχεια. Αδυνατώ αυτή τη στιγμή να ξεφύγω από προβληματισμούς σε ότι αφορά τη φύση, τα ζώα, τον άνθρωπο, την κοινωνικοπολιτική κατάσταση. Η  αλήθεια είναι ότι εκεί που σκεφτόμουν να μην έρθω ξανά αντιμέτωπη με εικόνες καταστροφής, ο πόλεμος στην Ουκρανία με στοίχειωσε, όπως στην αρχή της ενότητας No Land με είχε στοιχειώσει η επίθεση στη Συρία και τα απελπισμένα καραβάνια των προσφύγων της, το ξερίζωμα τους, και η εγκατάλειψη του οικείου προς αυτούς τόπο. Δεν είμαι σίγουρη για το τι θα πάρει σάρκα και οστά με τον ίδιο τρόπο.

 

 _____________
 
We would like to thank Sakis Papakonstantinou, the owner of Crux Galerie, for his perceptive proposal regarding the coexistence of these two bodies of works (F. Poulia’s and E. Momferratou’s) and his initiative regarding the curation of the exhibition (by P. Famelis and S. Papagiannis). His proposal gave us the chance to bring together two different creative worlds, each with their own starting points and references, through which a creative and meaningful dialogue between image and reasoning was formed. We are grateful to him for this experience.
Esmeralda Momferratou, Stavros Papagiannis, Fotini Poulia, Panos Famelis

Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον Σάκη Παπακωνσταντίνου, ιδιοκτήτη της crux galerie για την οξυδερκή του πρόταση σε ότι αφορά την συνύπαρξη των δυο συγκεκριμένων εικαστικών δουλειών, (Φ. Πούλια και Ε. Μομφερράτου) και την πρωτοβουλία του ως προς την επιμέλεια της έκθεσης (Π. Φαμέλης και Σ. Παπαγιάννης). Η πρότασή του μας έκανε να ενώσουμε δυο διαφορετικούς εικαστικούς κόσμους με άλλες αφετηρίες και αναφορές, ώστε να δημιουργηθεί μια πολύ δημιουργική και ουσιαστική συνομιλία μεταξύ εικόνας και λόγου. Τον ευχαριστούμε όλοι πολύ για αυτήν την εμπειρία.

Εσμεράλδα Μομφερράτου, Σταύρος Παπαγιάννης, Φωτεινή Πούλια, Πάνος Φαμέλης