Ο Κωνσταντίνος Κωτσής (γ.1989) αναπτύσσει στην έρευνα του ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις κατασκευές, την υλικότητα και την έννοια της επανάληψης. Είναι απόφοιτος του προπτυχιακού και μεταπτυχιακού κύκλου σπουδών του Τμήμα Εικαστικών Τεχνών & Επιστημών της Τέχνης της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Έχει επίσης παρακολουθήσει μέρος των σπουδών του στο UFR Arts, Philosophie, Esthétique τμήματος του πανεπιστημίου Paris 8 στο Παρίσι. Έργα έχουν εκτεθεί σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, με πιο σημαντικές από αυτές τις εξής: Unhappy Monuments (2020, ΟΠΑΝΔΑ & ARTWORKS, Πάρκο Ελευθερίας, Αθήνα) Αστερισμοί στο Χώμα (2018, NEON, Κτίριο Αρχαιολογικής Συλλογής Κουφονησίου, Άνω Κουφονήσι), Η Ακρόπολη στο Βυθό (2018, Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών – Αίθουσα “Νίκος Κεσσανλής”, Αθηνά), Notes On Division, The Kids Want Communism Third Instalment (2017, Μουσείο Bat Yam, Ισραήλ), Στο στόμα του λύκου να πεθάνει να πεθάνει (2014, Σπίτι της Κύπρου, Πρεσβεία της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αθηνά).
Η συνέντευξη είναι μέρος της σειράς “Parallel Conjunctions”, που διερευνά τις ερευνητικές πρακτικές νέων Ελλήνων καλλιτεχνών και διεξάγεται από τη Βίκυ Τσίρου σε συνεργασία με το Space52.
Η έννοια της κατασκευής είναι πάντα παρούσα στη δουλειά σου, είτε με την στενή, κυριολεκτική, είτε με την ευρεία, θεωρητική σημασία. Θα ήθελα λίγο να σταθούμε σε αυτό.
Υιοθετώ τον όρο κατασκευή ως αυτόνομη κατηγορία με διακριτές διαφορές από την γλυπτική και τις εγκαταστάσεις. Οι κατασκευές μού επιτρέπουν να εστιάσω στην χειρωνακτική πρακτική και στη σημασία της διαδικασίας. Η διαδικασία ανοίγει ταυτόχρονα έναν ορίζοντα στη δημιουργία και ενισχύει την αίσθηση της συνέχειας και της ρευστότητας. Μια κατασκευή δεν έχει συγκεκριμένο χρονικό όριο στο οποίο ολοκληρώνεται. Μεταμορφώνεται με την πάροδο του χρόνου ή τις αλλαγές στο συγκείμενο. Παράλληλα, προσπαθώ να υπενθυμίσω στο θεατή πως οι κοινωνικές δομές στις οποίες αναφέρομαι στη δουλειά μου, είναι τόσο στέρεες όσο και μια οποιαδήποτε κατασκευή. Ο άνθρωπος έχει την ικανότητα να κατασκευάζει κυριολεκτικά τον κόσμο και τις συνθήκες στις οποίες ζει. Η κατασκευή, όμως, περιλαμβάνει και τη λογική του αυτοσχέδιου, της πατέντας και της ιδιοκατασκευής. Παίρνει τελικά έναν χαρακτήρα οριζόντιο, πολιτικό, γίνεται σχεδόν ένα λαϊκό αίτημα, μια διεκδίκηση.
Αποφεύγεις να χαρακτηρίσεις τα έργα σου ως “έργα τέχνης”. Πώς επιλέγεις να μιλήσεις για αυτά;
Στις επισφαλείς συνθήκες που ζούμε και δουλεύουμε οι περισσότεροι καλλιτέχνες, ο όρος «έργο τέχνης» μου φαίνεται οριακά παράταιρος. Το έργο τέχνης είναι ένα αντικείμενο με μοναδικότητα. Προοικονομούνται η συγκεκριμένη μορφή, οι ακριβές πρώτες ύλες, οι εξειδικευμένες τεχνικές και τέλος η υψηλή οικονομική αξία. Στην πραγματικότητα, όμως, οι περισσότεροι από εμάς αναγκαζόμαστε να δημιουργούμε με οικονομία στα μέσα, το χώρο και την υλικοτεχνική υποδομή. Η έννοια της κατασκευής καλύπτει μια αντίστροφη λογική, όπως σου έλεγα, αλλά είναι και ο δικός μου τρόπος να αποφεύγω με χάρη τη «σοβαρότητα» που κουβαλάει ένα έργο τέχνης.
Πριν την πραγματοποίηση κάθε έργου έχεις μελετήσει προσεκτικά τις ιδέες και τα υλικά που θα ενσωματώσεις, κάτι που είναι εμφανές τόσο στα πρώτα σου έργα (Greek S.S.R), όσο και στα πιο πρόσφατα (When we opened our eyes). Πώς διαμορφώνεται η έρευνά σου;
Όταν δουλεύεις με περιορισμένο μπάτζετ αναγκάζεσαι να εφευρίσκεις λύσεις. Τα λάθη ή οι αποκλίσεις μετράνε. Αντίθετα η επίγνωση των υλικών και των τεχνικών διευκολύνουν. Γι’ αυτό δημιουργώ ένα εκτεταμένο δίκτυο επιλογών και λύσεων πριν από μια κατασκευή. Το τελικό αποτέλεσμα διαμορφώνεται μέσα από το τυχαίο, τους διάφορους περιορισμούς και τα εναλλακτικά πλάνα που προκύπτουν. Για παράδειγμα, πολλές φορές δημιουργώ «πτυσσόμενα» έργα για να διευκολύνω τη μεταφορά και την αποθήκευσή τους. Δεν ξέρω αν έχει ενδιαφέρον η μεθοδολογία, σίγουρα όμως αυτές είναι οι συνισταμένες για το τελικό αποτέλεσμα. Όπως ξέρεις, πολλές από τις κατασκευές είναι φτιαγμένες στην περιφέρεια της Ελλάδας ή έχουν έναν έντονα επιτόπιο χαρακτήρα. Ως εικαστικοί εφευρίσκουμε λύσεις ενεργοποιώντας διαφορετικά γνωσιακά συστήματα. Στο παλίμψηστο που είναι ένας τόπος, με διαισθητικό τρόπο πρέπει να βρω τις απαντήσεις που ψάχνω. Μπορώ για παράδειγμα να αντλώ πληροφορίες ταυτόχρονα από την αρχαιολογία, το μύθο, τη φιλοσοφία και την παράδοση όπως συνέβη στο “A Manual On How To Construct A Beast / The Ritual Part”. Θα ήθελα η δουλειά μου μελλοντικά να προσεγγίσει περισσότερο την αίσθηση ενός ανοιχτού διαλόγου.
Το περασμένο έτος σηματοδοτήθηκε, μεταξύ άλλων, από την καθαίρεση μνημείων, στο πλαίσιο αναθεώρησης της ιστορίας και της πολιτικής ορθότητας. Στο Study on How to Demolish a Memorial στο Left L Overs, προτείνεις μία πιο «ρευστή» εκδοχή των μνημείων. Τι είναι ακριβώς;
Η εγκατάσταση ενός μνημείου σε δημόσιο χώρο σχετίζεται με την εγκαθίδρυση και την παγίωση αξιών και ιδεών από την εκάστοτε εξουσία. Από την άλλη, η καθαίρεση αντικατοπτρίζει τη στάση του κόσμου προς τις προσωπικότητες, τις ιδέες και τις αξίες που απεικονίζουν αυτά τα μνημεία. Επομένως, τα μνημεία είναι η επιτέλεση ενός αφηγήματος στο δημόσιο χώρο, όπου η παρουσία τους ισούται με την αποδοχή αυτού του αφηγήματος.
Στις 28/2 πραγματοποίησα το πρώτο στάδιο για μια νέα κατασκευή απέναντι από την είσοδο του Πολυτεχνείου. Στρέφοντας την προσοχή μου στο χαμηλότερο σημείο, στο σπασμένο πεζοδρόμιο της Πατησίων μου δημιουργήθηκαν σκέψεις για τους αποκλεισμούς που βιώνουν διάφορες κοινωνικές ομάδες στον δημόσιο χώρο και το αίσθημα ασφάλειας. Αναρωτήθηκα αν υπάρχει ίση και δίκαιη κατανομή του δημόσιου χώρου: σχετίζεται η έλλειψη ασφάλειας που νιώθουν οι διάφορες θηλυκότητες με τους βαρείς μαρμάρινους ή μεταλλικούς ανδριάντες, τη στιβαρή και επιβλητική μορφή τους και τις μπρουτάλ τσιμεντένιες διαμορφώσεις που τους περιστοιχίζουν; Η ιδέα ενός ρευστού μνημείου είναι ένα σχήμα σκέψης το οποίο περιλαμβάνει δυνητικά όλους αυτούς τους προβληματισμούς. Το ρευστό μνημείο θα μπορούσε να είναι ένα μεταβαλλόμενο πεδίο συζήτησης στη δημόσια σφαίρα ή να μετέχει δυναμικά στο δημόσιο διάλογο αλλάζοντας μορφή.
Τελευταία, τα έργα σου αγγίζουν θέματα που αφορούν τη φύση και τη σχέση του ανθρώπου με αυτή, όπως συμβαίνει στο A Manual on How to Construct a Beast και στο Survival Hacks. Ποια είναι η προσέγγισή σου;
Για να είμαι ειλικρινής νιώθω αμήχανα να χρησιμοποιήσω τον όρο φύση. Πέρα από την κατάχρηση που υφίσταται, αδυνατώ να του προσδώσω συγκεκριμένο περιεχόμενο. Θα σημείωνα δύο πράγματα για το θέμα. Από τη μία, ανάμεσα στα πολλά δίπολα που κατακλύζουν τη – δυτική – σκέψη, είναι κι αυτό που μόλις ανέφερες. H τοποθέτηση του φυσικού και το ανθρώπινου στοιχείου σε δυο αντιπαρατιθέμενους πόλους, παρά την αυταπόδεικτη γενεσιουργό σχέση μεταξύ τους. Σκέψου ένα κοπάδι ψαριών να στοχάζεται και να αντιτίθεται στον ωκεανό. Από την άλλη, υπάρχει η έμφυλη διάσταση του ζητήματος, όπως παρουσιάζεται στο “Survival Hacks”. Και η φύση αποδεικνύεται ένας προνομιακός χώρος των ανδρών. Ο εξωτερικός χώρος, το δάσος, η λίμνη είναι τόποι που κρύβουν κινδύνους για τις θηλυκότητες, κατά την ευρωπαϊκή εκδοχή. Αρκεί να αναλογιστούμε τους μύθους και στη συνέχεια τη λογοτεχνία και την φιλμογραφία των τελευταίων αιώνων.
Σε λίγες ημέρες ανοίγει η πρώτη σου ατομική έκθεση με τον αινιγματικό τίτλο In Standing Waters σε έναν πολύ ιδιαίτερο χώρο. Τι θα δούμε εκεί;
Το CLOSING SOON είναι ένας χώρος τέχνης στα Κάτω Πετράλωνα που εστιάζει στις έννοιες της ελάχιστης παραγωγής και οικονομίας των μέσων. Η έκθεση θα λειτουργήσει από την 1η έως τις 9 Απριλίου, 18:00 – 20:00. Τα έργα θα παρουσιαστούν με τρόπο τέτοιο, ώστε να ενεργοποιείται η σχέση μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού, δημόσιου και ιδιωτικού χώρου. Σε αυτήν την πρώτη μου ατομική έκθεση έχω το αίσθημα της ταύτισης απόψεων και θέσεων που αποκρυσταλλώθηκαν το τελευταίο διάστημα ταυτόχρονα σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο. Το “Standing Waters” είναι μια δεξαμενή που περιλαμβάνει όλους τους προβληματισμούς που σου περιέγραψα προηγουμένως. Οι τρεις κατασκευές της έκθεσης λειτουργούν σαν τρεις φράσεις με σχετική αυτονομία. Με διαφορετικό τρόπο σύνταξης, αυτές οι φράσεις αρθρώνουν ένα διαφορετικό νόημα. Η έκθεση περνάει με κυκλικό τρόπο από το συλλογικό στο ατομικό και από το φυσικό στο δομημένο αστικό τοπίο, αντιμετωπίζοντας τελικά το άγνωστο και την ευαλωτότητα.
Για το τέλος, Βίκυ, να πω πως η πρωτοβουλία σου για αυτόν τον κύκλο συνεντεύξεων είναι εξαιρετική και ευχαριστώ το Space52 για την υποστήριξη του. Θέλω να επισημάνω τον τρόπο που εμβαθύνεις στις συζητήσεις μας και επικεντρώνεσαι στις πληροφορίες από τις οποίες προέκυψε αυτή η πολύ εύστοχη συνέντευξη.
Σε ευχαριστώ πολύ Κωνσταντίνε και καλή επιτυχία στην έκθεση! Ανυπομονούμε!
Contact
konstantinoskotsis.tumblr.com
insta: @kws_
In Standing Waters, 01-09.04.2021, 18:00-20:00
CLOSING SOON: Αιγηιδών 31, Κάτω Πετράλωνα
Η Βίκυ Τσίρου είναι επιμελήτρια, συντάκτρια τέχνης και συνεργάτιδα της K-Gold Temporary Gallery, με έδρα την Αθήνα. Έχοντας πραγματοποιήσει σπουδές στην ιστορία της τέχνης και την επιμέλεια εκθέσεων, έχει εργαστεί στο παρελθόν ως βοηθός επιμελητή, πολιτιστική διαμεσολαβήτρια και συντονίστρια παραγωγής σε μεγάλους πολιτιστικούς οργανισμούς σε Ελλάδα και Ιταλία. Η έρευνά της επικεντρώνεται σε συμμετοχικές μορφές τέχνης που προωθούν τη συμπερίληψη και την προσβασιμότητα στη σύγχρονη τέχνη, καθώς και στο πως αυτή μπορεί να εισαχθεί στη δημόσια σφαίρα μέσα από δυναμικές μορφές επικοινωνίας.
Konstantinos Kotsis (b. 1989) is elaborating his research and his special interest in construction, materiality, and the notion of repetition. He is a visual artist, with a bachelor’s and master’s degree from the Department of Fine Arts and Arts Sciences from the School of Fines Arts of the University of Ioannina, Greece. He has also attended UFR Arts, Philosophie, Esthétique department of the University Paris 8 in Paris. In 2019, he took part in the SNF Artist Fellowship Program, ARTWORKS. His works have been exhibited in several group exhibitions in Greece and abroad, with the most important among them being: Unhappy Monuments (2020, OPANDA & ARTWORKS, Eleftherias Park, Athens) Constellations In The Dirt (2018, ΝEON, Koufonisi Archaeological Collection, Kouphonisi), Acropolis At The Bottom (2018, Nikos Kessanlis Hall, Athens School Of Fine Arts, Athens), Notes On Division, The Kids Want Communism Third Instalment (2017, Museum Of Bat Yam, Israel) In The Mouth Of The Wolf. Die Wolf, Die (2014, House Of Cyprus, Embassy Of Cyprus, Athens).
The interview is part of the series, ‘Parallel Conjunctions’, exploring the research-based practices of young Greek artists conducted by Vicky Tsirou for space52.
The concept of construction is always present in your work, whether in the narrow, literal sense or in the broad and theoretical sense. I would like us to discuss this aspect of your work.
I adopt the term ‘construction’ as an autonomous category with distinct differences from sculptural work and installations. Constructions allow me to focus on manual practice and the importance of process, which simultaneously opens up a horizon for creating and enhances the sense of continuity and liquidity. A construction doesn’t have a specific time frame of completion. It transforms over time or through changes in its context. At the same time, I try to remind the viewer that the social structures my works refer to are as solid as a construction. Humans have the ability to literally construct the world and determine the conditions they live in. The construction, however, also follows the logic of the improvised, the patented, and the self-made. It takes on a horizontal, political character, that almost becomes a popular demand and assertion.
You don’t tend to refer to yourself as producing “works of art”. How do you choose to describe your works instead?
In the precarious conditions that most artists live and work, the term “work of art” seems to me to be out of place. A work of art is a unique object, with a specific form, expensive raw materials, specialized techniques, and finally, a high price. In reality, most of us are forced to create with an economy of means, space, and infrastructure. The concept of construction ascribes to a reverse logic, as I explained, but it’s also my way of doing it. I gracefully avoid the “seriousness” that a work of art contains.
It seems that before carrying out a project, you first carefully study the ideas and materials you will subsequently incorporate. This is quite apparent in your first works (Greek S.S.R), as well as some of your recent projects (When we opened our eyes). How does your research come about?
When you work with a limited budget you have to invent solutions. Mistakes or deviations can cost you. On the contrary, being aware of materials and techniques can facilitate you. This is why I create an extensive network of options and solutions before the final construction. The end result is shaped by a series of accidents, the varied constraints and the alternative plans that arise along the way.
I often create “folding” projects, for instance, in order to facilitate their transportation and storage. I am not quite sure if the methodology is interesting in and of itself, but these are definitely the factors that play into the final result. As you know, many of the constructions are made in regions of the Greek periphery or have a strong local character. As artists, we come up with solutions by activating various knowledge systems. In the palimpsest that is a place, intuitively I have to find the answers I am looking for. For example, I can draw information from archeology, myth, philosophy and tradition, which happened in my work, “A Manual On How To Construct A Beast/ The Ritual Part”. In the future, I would like my work to come closer to the sense of an open dialogue.
Last year was marked, among other things, by the demolition of monuments, in the context of a review of history and of political correctness. In Study on How to Demolish a Memorial in Left L Overs, you suggest a more “fluid” definition of monuments. Can you talk to me about this alternative definition?
Installing a monument in public space is related to the establishment and consolidation of values and ideas by a governing body. On the other hand, a monument’s demolition is a reflection of the world’s stance towards the personalities, ideas, and values depicted in it. Therefore, monuments perform narratives in public space, which by their very presence signal their acceptance.
On 28/2, I carried out the first stage of a new construction situated opposite the entrance of the Polytechnic University of Athens. Turning my attention to the lowest point, to a broken sidewalk of Patission, I began thinking about the exclusions experienced by various social groups in public space and the notion of security. I wondered if there is an equal and fair distribution of public space: is it related to the lack of security that different femininities feel from the heavy marble or metal statues, the solid and imposing forms, and the brutal concrete configurations that surround them? The idea of a fluid monument is a concept, which potentially incorporates all of these concerns. The fluid monument could be a changing field of discussion in the public sphere or could actively participate in public debate by changing its form.
Lately, your works touch on issues related to nature and its relationship to humans, as in A Manual on How to Construct a Beast and Survival Hacks. Can you elaborate more on this relationship?
To be honest, I feel a little uncomfortable using the term nature. Beyond its overuse, I cannot give it a specific content. I would note two things on the subject. On the one hand, among the many binaries that overwhelm western thought, we encounter the placement of natural and human elements as two opposing poles, as you mentioned, despite the self-evident generative relationship between them. Imagine a flock of fish that decides to resist the flow of the ocean. On the other hand, there is also the gendered dimension, which is presented in “Survival Hacks”. Nature proves to be a privileged space for men. The outdoors, the forest, and the lake are places posing risks to femininity, according to European thought. We need only think of myths and their literature and filmography over recent centuries.
In a few days, your first solo show bearing the enigmatic title In Standing Waters opens in quite a special location. What should we expect to see?
CLOSING SOON is an art space in Kato Petralona that focuses on the concepts of minimal production and an economy of means. The exhibition will run from the 1st to the 9th of April, from 18:00 – 20:00. The works will be presented in a way that activates the relationship between indoor, and outdoor, public, and private space. In this first solo show, I have this feeling of identifying with certain views and positions that have recently crystallized on an individual and collective level. “Standing Waters” is a reservoir, which encompasses all of the various considerations I described to you before. The exhibition’s three constructions function as three autonomous phrases, each with their own different syntax that articulates a distinct meaning. The exhibition follows a circular pattern that moves from the collective to the individual, and from the natural to the structured urban landscape, finally confronting the unknown and the feeling of vulnerability.
I’d like to thank you Vicky for initiating this exceptional series of interviews and space52 for its support. I’d like to highlight the way you go into depth in our conversations and focus on the information that led to this timely interview.
Thank you Konstantine and best of luck on the solo! We are looking forward to it!
Contact
konstantinoskotsis.tumblr.com
insta: @kws_
In Standing Waters, 01-09.04.2021, 18:00-20:00
CLOSING SOON: Egidon 31, Kato Petralona
Vicky Tsirou is an Athens based curator, arts writer, and collaborator at K-Gold Temporary Gallery. With a background in Art History and curatorial studies, she has gained hands-on experience working in major cultural organizations, between Greece and Italy as a curatorial assistant, cultural mediator, and production coordinator. Her research focuses on participatory art formats that foster inclusivity and accessibility in contemporary art, as well as on how evocative artistic forms of communication can infiltrate the public sphere.