Η αίθουσα τέχνης ε κ φ ρ α σ η – γιαννα γραμματοπουλου, παρουσιάζει την ομαδική έκθεση «Pillow Gravity» των Μαίρης Αντωνοπούλου, Απόλλωνα Γλύκα, Νικολέττας Κατσαμπέρη, Χρήστου Μπληγιάννου, Ζέτας Νικολοπούλου, Γιώργου Παλαμάρη, Ηλία Σιψά, Αντώνη Σταμπέλου, Βαγγέλη Χατζή, Νίκου Iavazzo.
«Όταν φτάνει σε μια νέα πόλη, ο ταξιδιώτης ξαναβρίσκει ένα παρελθόν του που δεν ήξερε πλέον ότι είχε»[1]
«Ταξιδεύεις για να ξαναζήσεις το παρελθόν σου?» ήταν στο σημείο εκείνο η ερώτηση του Χαν, ερώτηση που θα μπορούσε να διατυπωθεί και ως εξής: «Ταξιδεύεις για να ξαναβρείς το μέλλον σου?» Και η απάντηση του Μάρκο Πόλο: «Το αλλού είναι ένας αντίστροφος καθρέφτης. Ο ταξιδιώτης αναγνωρίζει το λίγο που είναι δικό του, ανακαλύπτοντας το πολύ που ποτέ δεν είχε και που ποτέ δεν θα έχει.»[1]
Mετά από τρείς συνεχόμενες ημέρες βροχής κατακαλόκαιρο και αναγκαστική παραμονή στο σπίτι τις ώρες της έξαρσης του φαινομένου, μεγεθυμένο από τις εικόνες μιας Μάνδρας Αττικής, με το καφέ νερό να φτάνει μέχρι τον πρώτο όροφο των πολυκατοικιών και τα αμάξια και οι κάδοι να αρμενίζουν χωρίς βάρος σαν γόνδολες σε μια αποκρουστική Βενετία, αποφασίζω ηρωική έξοδο με ομπρέλα με λευκά πουα (homage ad E) σε μαύρο φόντο σαν σε αστρικό ταξίδι σε συννεφιασμένη μέρα, πηγαίνοντας στην έκθεση. Οι ημέρες αυτές πέρασαν με αναγκαστική συνύπαρξη με τους έτερους εαυτούς μου, καθόλου μα καθόλου απολαυστικό, καθώς δημιουργούνταν νεύρα και προστριβές.
Αυτά είναι τα θέματα συζήτησης στο μικρό καφέ απέναντι από την γκαλερί, με τον Ηλία Σιψά, έναν από τους δέκα συμμετέχοντες στην έκθεση, πριν μιλήσουμε γι’αυτή, έτσι νόμιζα δηλαδή, ενώ γι’αυτή μιλούσαμε τελικά, χωρίς να το ξέρω: Φαινόμενα, ταξίδι και καιρός, ένα πρόσωπο, σε πολλαπλασιασμό υπό συνθήκες μαλακές (pillow) ή σκληρές (gravity) περιέγραψαν τις μέρες μου ως απάντηση στην ερώτηση Τι κάνεις του Ηλία και την απάντηση του Ηλία στην ίδια ακριβώς ερώτηση για την διαδικασία, δημιουργία της έκθεσης.
H έκθεση τους μοιάζει σαν έναν αυτόνομο οργανισμό που εξελίσσεται ως μια γραφική παράσταση, καταλαμβάνοντας τον χώρο. Τα πρόσωπα ως καλλιτέχνες λειτουργούν μαζί και μόνοι και πάλι μαζί και πάλι μόνοι, προσπαθώντας να ορίσουν το σώμα αυτού του beat ταξιδιού-οργανισμού, σαν ένα μέλλον φτιαγμένο από παρελθόν, θραυσματικά, με ισχυρό σκελετό και δομή. Τα δομικά τους υλικά σε αυτό το ταξίδι κινούνται ανάμεσα σε ελαφριά αέρινα και ονειρικά σχεδόν αόρατα και υπαρξιακά (βίντεο, ήχος, κινητικά, εγκατάσταση) και πιο βαριά, στιβαρά, απτά (μέταλλο, ξύλο, κατασκευή, μηχανισμοί, εξαρτήματα). Υπάρχει ο χάρτης-βοήθημα σ’ αυτό το ταξίδι. Σημειώνει η Νίκη Παπασπύρου στο κείμενο για την έκθεση: Η έκθεση μετατοπίζεται και αναδιαμορφώνεται από τον πραγματικό/φυσικό χώρο της γκαλερί στο φανταστικό «σύμπαν» του Χάρτη** και στην συνέχεια μέσω ενός γραμμωτού κώδικα (QR code) στον ψηφιακό κόσμο. Ο Χάρτης όπως αναφέρει η ομάδα « Αποτελεί μέρος (φορητό σώμα) της έκθεσης. Αρχικά λειτούργησε ως αντικατοπτρισμός της διαδικασίας κατασκευής της. Στη συνέχεια, μέσα από συνειρμικές και οπτικές αλληλουχίες σχηματίστηκε ένα αυτόνομο περιβάλλον που φέρει τα διακριτικά γνωρίσματα ενός χάρτη. Ο Χάρτης τόσο ως αφορμή/έναυσμα όσο και ως εργαλείο διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στην εξερεύνηση του «κόσμου» που συγκροτείται από παράλληλα συμβάντα και πολλαπλούς συσχετισμούς. Τα κειμενικά αποσπάσματα από το βιβλίο «Τα ημερολόγια των άστρων» του Στανισλαβ Λεμ (Stanislaw Lem) αναδεικνύουν την εν λόγω συνθήκη.»
Διαβάζω τον χάρτη σαν εξερευνήτρια ενός σύμπαντος, έξω από μένα που όμως συμπτωματικά, κατοικεί εντός μου, γι’ αυτό με αφορά και γι’ αυτό γράφω. Γράφει μέσα ο χάρτης , ένα ακόμη έργο, αποσπάσματα από το βιβλίο, διαλέγω ένα στην τύχη ή και όχι τόσο στην τύχη:
« Ενώ το σκάφος χτυπιόταν με διαρκώς αυξανόμενη βιαιότητα, πρόσεξα κάποια στιγμή μια απαλή μοβ ομίχλη που σχηματιζόταν στην απέναντι μεριά της καμπίνας και στο μέσον της ομίχλης αυτής, ανάμεσα στο νεροχύτη και την κουζίνα, το θαμπό σχήμα μιας ανθρώπινης μορφής που φορούσε ποδιά κι έριχνε βούτυρο σ ’ένα τηγάνι για να φτιάξει ομελέτα.» **
Ο Ηλίας Σιψάς μου μιλά για επίσης για την μουσική, τον αυτοσχεδιασμό και πως η λογική της μουσικής μπαίνει δυναμικά ισότιμα στην κατασκευή τόσο την χειρωνακτική όσο και την θεωρητική του έργου. Μου μιλά και τονίζει το «μαζί» αυτής της ομάδας των δέκα και εξηγεί πως λειτουργούν: «Ξεκινάει από μια αυτοσχεδιαστική βάση και αναπτύσσεται σε έναν κοινό αντιληπτικό διάλογο.»
«Τι ταξίδι κι αυτό! Οι ταξιδιώτες κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλο δεν έβγαζαν μιλιά. Το κρύο, επιδεινούμενο από την ταχύτητα, τους είχε κόψει τη λαλιά.» [2]
«Αν δε σπάσει τίποτα» είπε ο Ματζ «θα καταφέρουμε να φτάσουμε».[2]
(photos mk, έργα των: Μαίρη Αντωνοπούλου, Απόλλωνας Γλύκας, Ηλίας Σιψάς)
** Εικαστικό έργο των δέκα καλλιτεχνών που δωρίζεται στο κοινό.
[1] σελ.49, Οι Αόρατες Πόλεις, Ιταλό Καλβίνο, μτφ. Ανταίος Χρυσοστομίδης, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2003
[2] σελ.244, Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες, Ιούλιος Βερν, μτφ. Ε.Μιαούλη, Χ.Γεμελιάρης, Κ.Μπουλούκου, εκδ.Τέσσερα Πι, Αθήνα 2010
_____________________________________________
έκφραση γιάννα γραμματοπούλου http://www.ekfrasi-art.gr/ Βαλαωρίτου 9α Κολωνάκι Ωράριο Λειτουργίας: Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 11.00 - 20.00 / Τετάρτη: 11:00 - 18:00 Σάββατο, Κυριακή και Δευτέρα κλειστά 14 Ιουνίου - 20 Ιουλίου 2018
