γράφει η Μαρία Καραχρήστου (φωτο εργο Ζησης Κοτιωνης)
The Ruralists – a.antonopoulou.art
Επιμέλεια Α.Αντωνοπούλου, Αλέξιος Παπαζαχαρίας
Εγκαίνια έκθεσης: Τρίτη 4 Δεκεμβρίου, 7:00 – 10:00 μ.μ.
Διάρκεια έκθεσης: 05 Δεκεμβρίου 2018 – 19 Ιανουαρίου 2019
Ώρες λειτουργίας: Τετ.–Παρ. 2:00–8:00μμ & Σάββατο 12:00–4:00μμ
Αριστοφάνους 20, Ψυρρή
Πέτρος Ευσταθιάδης, Μανώλης Ζαχαριουδάκης, Κατερίνα Κανά, Ιωάννης Κολιόπουλος, Ζήσης Κοτιώνης, Μαργαρίτα Μυρογιάννη, Απόστολος Ντελάκος, Πάολα Παλαβίδη, Αλέξιος Παπαζαχαρίας, Λήδα Παπακωνσταντίνου, Θανάσης Τότσικας, Γιώργος Τσακίρης, Αλέξανδρος Ψυχούλης
Mε πόση φυσικότητα στεκόμαστε απέναντι στη φύση?
Πώς η φύση κατοικεί στον χώρο?
Πώς η φύση μας, κατοικεί στον χώρο?
Πώς η φύση, μας κατοικεί στον χώρο?
Ποιος είναι εντέλει ο φυσικός μας χώρος?
Πόσο φυσική είναι τελικά η φύση μας?
«Φύση: από το αρχαιοελληνικό φύω φυτρώνω, θεριεύω, αναπτύσσομαι» [22]
Κατευθύνθηκα ανέμελη πιστεύοντας πως ήξερα τι θα δω, σαν μια εκδρομή στην φύση νόμισα πόσο γελάστηκα, βρέθηκα ξαφνικά αντιμέτωπη με τα παραπάνω ερωτήματα. Κοίταξα τα παπούτσια μου πριν μπω, δεν ήταν λασπωμένα, το συμπαγές τσιμέντο τα κρατούσε καθαρά. Ένα ακόμη πρόβλημα της φύσης, τα παπούτσια λερώνονται και παύουν να είναι εκλεπτυσμένα. Ο δρόμος στην πόλη, ο δρόμος στο χωριό. Δύο δρόμοι διαφορετικοί. «Ο δρόμος [23] είναι μία αναγνωρίσιμη λωρίδα εδάφους ανάμεσα σε δύο μέρη, που με ανθρώπινη παρέμβαση έχει ομαλοποιηθεί ή έχει υποστεί κάποια άλλη προετοιμασία ώστε να καθιστά ευκολότερη την προσπέλαση της από ανθρώπους, ποδήλατα ή μηχανοκίνητα τροχοφόρα οχήματα. Ιστορικά υπάρχουν όμως και δρόμοι που δεν έχουν υποστεί καμία παρέμβαση κατασκευής ή συντήρησης.»
Γιατί να τα εξηγήσεις? με ρώτησε ο Α.Ψ σήμερα Σάββατο 8-12-2018. Και έχει δίκιο, αποφάσισα να αφήσω τα έργα ήσυχα ντυμένα στο φυσικό τους μυστήριο 14. Δεν θα γράψω για τον κόπο του ανθρώπου κάθε μέρα να κουβαλά το φορτίο του σαν τον Σίσυφο 1, ανάμεσα σε μαχαίρια και αμυχές 10, ενώ περιπαίζει τη φύση του ζωγραφίζοντας την στα τζάμια με το βλέμμα στη θάλασσα 21, μια θάλασσα ζεστή που μας αγκαλιάζει μας τυλίγει 15, ενώ οι φιγούρες οι παραδοσιακές κατοικούν σαν τάματα και ξόρκια 8,9, στο πολύβουο σύμπαν της πόλης που φτιάξαμε 19, καρτερώντας τη φύση στο κεφάλι μας ανάμεσα από κρασί 20, και καλούδια χειροποίητα, οικογενειακές καταστάσεις, ρακί και γλυκά κουταλιού 6,7, γλυκά σαν τη στιγμή της παύσης απ’ τον θόρυβο με εργασία τελετουργική θερισμός και σπορά 18, κι’αυτοί, σαν γυναίκα ποθητή και άντρας κειμήλιο αγέρωχο πορσελάνινο άγαλμα αρχετυπικοί ηδονικοί συμβολισμοί 11, 13 και η μεταξύ τους σχέση, ενώ το παρελθόν καραδοκεί σε ένα μέλλον επισφαλές, εφήμερο, καταγεγραμμένα όλα ως γοητευτικές επισημάνσεις σε φυσικό αδιέξοδο 4. (22,23 wikipedia)
Θα φτιάξω λοιπόν ένα ΛΕΞΙΚΟ.
Mαργαρίτα Μυρογιάννη 1
«Όλα όσα νιώθουμε σήμερα ως όριο ή αλλόκοτο ή ανυπόφορο, θα έχουν ξαναβρεί τη γαλήνη του θετικού.»
Σελ.79 Τρέλα και Φιλοσοφία, Ζακ Ντεριντά, Μισέλ Φουκώ, μτφ.Κωστής Παπαγιώργης, εκδ. Ολκός, Αθήνα 2009
Πέτρος Ευσταθιάδης 2,3
«Ασφυκτιούσαν. Όμως μάταια μετατόπιζαν τα όρια του δυαριού τους, γκρέμιζαν τοίχους, δημιουργούσαν διαδρόμους, εντοιχισμένες ντουλάπες, ελευθέρωναν χώρους, φαντάζονταν πρωτότυπες κρεμάστρες, ένωναν με την φαντασία τους τα γειτονικά διαμερίσματα, κατέληγαν πάντα να ξαναβρίσκονται μέσα σ’ αυτό που ήταν ο κλήρος τους, ο δικός τους κλήρος, τριάντα πέντε τετραγωνικά μέτρα.»
Σελ.16 Τα πράγματα, Georges Perec, μτφ. Δέσποινα Ψάλλη, εκδ.Χατζηνικολή, Αθήνα 1988
Αλέξιος Παπαζαχαρίας 4
«Η ψυχολογική βάση της προσωπικότητας που αναπτύσσεται στη μεγαλούπολη συνίσταται στην εντατικοποίηση της νευρικής διέγερσης η οποία προκαλείται από τη γρήγορη και αδιάκοπη μεταβολή των εσωτερικών και εξωτερικών ερεθισμάτων… Η μεγαλούπολη απαιτεί από τον άνθρωπο ως ένα ον που μπορεί να κάνει λεπτές διακρίσεις άλλον βαθμό συνείδησης απ’ αυτόν που απαιτεί η αγροτική ζωή.»
σελ.20-21, Πόλη και Ψυχή, Georg Simmel, μτφ. Γεράσιμου Λυκιαρδόπουλου, εκδ. Έρασμος, Αθήνα 1993.
Κατερίνα Κανά 5
«αγώνας να κατατροπώσουμε την ύλη και να υποτάξουμε τις παράταιρες ορμές μας σ’ένα ρυθμό σκληροτράχηλο.»
Σελ.31 Συμπόσιον, Ν.Καζαντζάκη, εκδ. Ελένης Καζαντζάκη, δεύτερη έκδοση.
Γιώργος Τσακίρης 6,7
«Εξαπατώ την όρεξη τους, καθώς τους απογοητεύω στην προσδοκία τους να έχουν κάτι πικάντικο για επιδόρπιο και τους σερβίρω σκέψεις επικίνδυνες για τη νυχτερινή ανάπαυση.»
σελ. 47 Η κουλτούρα των μέσων(Κarl Kraus), Σύνθεση και επιμέλεια Κώστας Λιβιεράτος, Τάκης Φραγκούλης, μτφ. Αμίκα Λυκιαρδοπούλου, Λένα Ζήση, Λευτέρης Αναγνώστου, Χρήστος Σκορίνης, εκδ. Αλεξάνδρεια, Αθήνα 1991
Μανόλης Ζαχαριουδάκης 8,9
«Η ορατή έκταση είναι, σε μεγάλο βαθμό, ένα αντικείμενο καθαρής αντίληψης, συγκεκριμένου μέτρου, ακριβούς γνώσης. Είναι η κατεξοχήν μορφή της φαντασίας και η απεικόνιση, το σύνηθες σχήμα των ιδεών.»
σελ.31, Felix Ravaisson, Για τη συνήθεια, μτφ. Κωνσταντίνας Ηροδότου, εκδ.Πλέθρον, Αθήνα 2018
Θανάσης Τότσικας 10
«Ο καθείς και τα όπλα του – είπε ο καθείς με το χρέος του στον κόσμο τα κλαδιά της πικροδάφνης στον άνεμο ανάμεσα σε ελιά και καλάμια προσφέρουν άνθη και δηλητήριο.»
σελ.79 Φοίβη Γιαννίση, Ραψωδία, εκδ. Gutenberg, Αθήνα 2016
Ζήσης Κοτιώνης 11
«Τι είναι το σώμα σου για μένα? Θέατρο μιας τέλειας σιωπής, Άρμα κόκκινης ταχύτητας Και Ω, τα ωχρά πόδια Λευκο-τριχων επιθυμιών!»
Σελ.109, λοιπόν ας φιληθούμε, ερωτικά ποιήματα, μτφ.Χάρης Βλαβιανός, Γιάννης Δούκας, εκδ.Πατάκη, Αθήνα 2017
Αλέξανδρος Ψυχούλης 12
[…]
Να μου δώσεις να σου
δώσω να μου δώσεις κι
άλλο να σε δώσω πίσω
[…]
σελ.54 Φοίβη Γιαννίση, Ραψωδία, εκδ. Gutenberg, Αθήνα 2016
Απόστολος Ντελάκος 13
«Με πιο βίαιο, φυσικό, τρόπο ο ένας, με πιο ραφιναρισμένο ο άλλος, και οι δύο επιτελούν (επιδιώκουν να επιτελέσουν) την ίδια πράξη, τον θερισμό του παρθενικού άνθους. Ο «λάκκος της σφαγής» που είχε αποκαλύψει η Ματή απρονοήτως στη βάση του λαιμού της προσήμαινε το τέλος.»
σελ. 190 Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης – Ήτον πνοή, ίνδαλμα αφάνταστον, όνειρον…, Αγγέλα Καστρινάκη, Έρως νάρκισσος, έρως θείος όψεις του έρωτα στο έργο του Παπαδιαμάντη, εκδ. Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2017
Λήδα Παπακωνσταντίνου 14,15
«[…]
το μπλε που δεν βρήκαμε
ταξίδι που δίστασα
στιγμές που ισχύουν
[…] *
[…]
Είναι πίσω απ’ τον κορμό
αν δεν θέλω δεν το βλέπω.
Όμως λείπει εκείνη
η τρίχα που διορθώνει
στα μαλλιά της.
Πανσέληνος είναι
[…] **
*σελ.15, **σελ.20 Εσένα, Γιώργος Κ. Ψάλτης, εκδ. Ίκαρος, Αθήνα 2017
Γιάννης Κολιόπουλος 16,17
«Το βράδυ λαξεύει, με το λεπτό γυαλόχαρτο δίνει το τελευταίο φινίρισμα στη χειροποίητη μέρα.»
σελ. 62 Το βάρος της πεταλούδας, Erri De Luca, μτφ. Άννα Παπασταύρου, εκδ. κέλευθος, Αθήνα 2015.
Πάολα Παλαβίδη 19
«Πάνω σε κολοσσιαίες βεράντες, δέκα χιλιάδες πνευστά θα έπαιζαν το Ρέκβιεμ του Βέρντι. Στις πλαγιές των βουνών θα είχαν χαράξει ποιήματα. Μέσα απ’ τις ερήμους θα ξεπρόβαλλαν κήποι. Ολόκληρες πόλεις, δεν ήταν παρά σκέτες τοιχογραφίες.»
Σελ.70 Τα Πράγματα, George Perec, μτφ. Δέσποινα Ψαλλή, εκδ. Χατζηνικολή, Αθήνα 1987
