The space of emplacement / Ο χώρος της τοποθέτησης

Online έκθεση με έργα της Συλλογής Χ.Χριστοφή

DOWNLOAD THE CATALOGUE HERE

Δεκέμβριος 2020
Εικαστική σπουδή πάνω στην επιμέλεια, του  Διονύση Χριστοφιλογιάννη

Καλλιτέχνες: ΑΛΕΞΙΟΥ ΝΙΚΟΣ, ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ ΒΑΝΕΣΣΑ, ΒΑΡΕΛΑΣ ΓΙΑΝΝΗΣ, ΓΚΟΚΑΣ ΒΑΓΓΕΛΗΣ, DELTAKAPA, ΔΡΕΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ, ΙΩΑΝΝΟΥ ΣΤΑΥΡΟΣ, ITSMI, ΚΑΝΙΑΡΗΣ ΒΛΑΣΗΣ, ΚΑΡΑΜΑΝΩΛΗΣ ΣΤΕΛΙΟΣ, ΚΑΦΟΥΡΟΣ ΗΛΙΑΣ, ΚΟΝΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΚΡΥΩΝΙΔΗΣ ΝΙΚΟΣ, ΛΑΖΟΓΚΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΜΑΔΕΝΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ, ΜΕΡΓΕΣ ΑΓΓΕΛΟΣ, ΜΟΡΤΑΡΑΚΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ, ΜΠΙΤΣΑΚΗΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ, ΞΕΝΟΣ ΧΑΡΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΠΑΝΟΣ, ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ, ΣΤΑΥΡΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ ΣΩΚΡΑΤΗΣ, ΤΣΑΚΩΝΑΣ ΠΑΥΛΟΣ, ΤΣΕΡΙΩΝΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ, ΦΑΣΙΑΝΟΣ ΑΛΕΚΟΣ, ΧΑΝΔΡΗΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ, ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ, ΧΡΙΣΤΟΦΙΛΟΓΙΑΝΝΗΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ, ΨΩΜΑ ΜΑΝΤΑΛΙΝΑ

Το ατελιέ ενός καλλιτέχνη φιλοξενεί έργα 30 καλλιτεχνών, από τη συλλογή του Χ. Χριστοφή, με την μετάβαση τους σε ένα ενιαίο χώρο – εργαστήριο. Η έκθεση «Ο χώρος της τοποθέτησης» ουσιαστικά έρχεται να αμφισβητήσει και να αλλάξει το πλαίσιο μέσα στο οποίο μπορεί να εμφανιστεί η “τέχνη”. Το Μουσείο ή μία Γκαλερί υποστηρίζουν κατά το πλείστον την παρουσίαση των έργων σε πρώτο πλάνο χωρίς παρεμβολές μέσα σε ένα αρχιτεκτονικό χώρο πολλές φορές πιο εντυπωσιακό ακόμα και από τα έργα. Με επίκεντρο την εγκατάσταση, όπως τεκμηριώθηκε τόσο θεωρητικά όσο και επίσημα  στα σημαντικότερα δοκίμια του Brian O ‘Doherty γίνεται ουσιαστικά μια προσπάθεια της εννοιολογικής σύνθεσης των έργων. Ο στόχος είναι να διευρυνθεί ο τρόπος ανάγνωσης ενός έργου μεμονωμένα. Έτσι το έργο των καλλιτεχνών, φιλοξενείται σε ένα art run space με εικονικό τρόπο σε μορφή mockups.  Σαν ένα σχέδιο, μακέτα ή μοντέλο υπό κλίμακα οι φωτογραφίες χρησιμοποιούνται για να παρουσιάσουν μια εικονική πραγματικότητα σε άμεσο διάλογο με την kitsch πολλές φορές αισθητική του σήμερα στο διαδύκτιο. Ίσως η πρόσκληση από το συλλέκτη Χ. Χριστοφή, σε μία περίοδο lockdown, στο  artist run space52 ανέδειξε την συλλογή μέσω ‘διακοσμητικών’ εικόνων των mockups, ευρέως διαδεδομένων ιδιαίτερα από ηλικίες 20-30 ετών.  Είναι δυνατόν να οριστεί η εικονική αναπαράσταση ενός mockup και να αποτελέσει ένα νέο ¨χώρο¨ ανάγνωσης μίας συλλογής;

Κάθε έργο τέχνης απαιτεί ένα ορισμένο επίπεδο εμβάπτισης και εμπλοκής από τους θεατές του, αλλά η τέχνη που βιώνει μέσω της εικονικής μεταφοράς του σε μία οθόνη κινητού ή υπολογιστή αποτρέποντας την επαφή με το έργο μεταφέρει τα πράγματα σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο. Η εικονική τέχνη μπορεί να οριστεί ευρέως ως τέχνη “που μας επιτρέπει, μέσω μιας διεπαφής με τεχνικά εργαλεία, να βυθιστούμε στην εικόνα και να αλληλοεπιδράσουμε με αυτήν”[1]

Στη νεωτερικότητα που εισηγήθηκε από τους μελετητές του εικοστού αιώνα, ο Michael Foucault προσπάθησε να παρουσιάσει μια πιο ακριβή περιγραφή της δικής του μοναδικής ιστορικής στιγμής. Το 1967, ο Foucault έδωσε διάλεξη (η οποία αργότερα δημοσιεύθηκε ως Of Other Spaces το 1984) σχετικά με τη σημασία των χώρων και τους τρόπους με τους οποίους ο χώρος εξετάζεται και συζητείται. Στο παρελθόν, υπήρχαν σαφείς διακρίσεις μεταξύ των χώρων, ενός «ιεραρχικού συνόλου τόπων: ιερών τόπων και βωμολοχιών, προστατευμένα μέρη και ανοιχτά εκτεθειμένα μέρη, αστικά μέρη και αγροτικά μέρη… Ήταν αυτή η πλήρης ιεραρχία, αυτή η αντίθεση, αυτή η διασταύρωση μερών που αποτελούσαν αυτό που θα μπορούσε σχεδόν να ονομαστεί μεσαιωνικοί χώροι: ο χώρος της τοποθέτησης»(Foucault, 372). Ο Foucault αναγνωρίζει ότι αυτοί οι διαχωρισμοί εξακολουθούν να υπάρχουν σε κάποιο βαθμό, αλλά – αναγνωρίζοντας την αυξανόμενη διασυνδεδεμένη, αλλά συχνά αντιφατική, φύση της σύγχρονης κοινωνίας – προτείνει δύο νέους πρωταρχικούς τύπους χώρων: ουτοπίες [2] και ετεροτοπίες [3].

Όπως επισημαίνει ο Benjamin [4], οι μηχανικές αναπαραγωγές έργων τέχνης αλλάζουν τις αντιλήψεις του χώρου / τόπου / χρόνου και συχνά αποκαλύπτουν πράγματα σχετικά με το πρωτότυπο που δεν ήταν ορατά ή παρατηρημένα με γυμνό μάτι. Οι αναπαραγωγές επιτρέπουν επίσης στο μεγαλύτερο κοινό να βιώσει μια έκδοση του πρωτοτύπου που δεν θα ήταν εφικτή διαφορετικά. Ο Malraux [5] ασχολείται πρωτίστως με τη χρήση της φωτογραφίας για την αναπαραγωγή της τέχνης και, κατ’επέκταση, μεσολαβεί στον πραγματικό χώρο. Μέσω της φωτογραφίας, ο Malraux υποστηρίζει ότι «μας έχει ανοίξει ένα μουσείο χωρίς τοίχους και θα μεταφέρει απεριόριστα την περιορισμένη αποκάλυψη του κόσμου της τέχνης που μας προσφέρουν τα πραγματικά μουσεία μέσα στα τείχη τους. ως απάντηση στην έκκλησή τους, οι πλαστικές τέχνες δημιούργησαν το τυπογραφείο τους » (Malraux, 371)

Τελικά ίσως οι ψηφιακές τεχνολογίες επιτρέπουν σε αυτό το «μουσείο χωρίς τοίχους» να επεκταθεί εκθετικά με τη μεσολάβηση του μουσείου.

_______________________

[1] Grau O., Virtual Art: From Illusion to Immersion, MIT Press, 2003

[2] «Οι ουτοπίες είναι τόποι χωρίς πραγματικά μέρη. Είναι χώροι που έχουν μια γενική σχέση άμεσης ανεστραμμένης αναλογίας με τον πραγματικό χώρο της Κοινωνίας. Παρουσιάζουν την ίδια την κοινωνία σε μια τελειοποιημένη μορφή, αλλιώς η κοινωνία ανατράπηκε, αλλά σε κάθε περίπτωση αυτές οι ουτοπίες είναι ουσιαστικά μη πραγματικοί χώροι. ” (Foucault, 374)*

[3] “Οι ετεροτοπίες είναι κάτι σαν αντίθετοι τόποι, ένα είδος ουτοπίας που έχει θεσπιστεί αποτελεσματικά, όπου οι πραγματικοί χώροι, όλοι οι άλλοι πραγματικοί που μπορούν να βρεθούν μέσα στον πολιτισμό, εκπροσωπούνται ταυτόχρονα, αμφισβητούνται και αναστρέφονται. Μέρη αυτού του είδους είναι έξω από όλα τα μέρη, παρόλο που μπορεί να είναι δυνατή η ένδειξη της θέσης τους στην πραγματικότητα. ” (Foucault, 374)* *Foucault, Michel. “Texts/Contexts: Of Other Spaces.” In Grasping the World: The Idea of the Museum. Edited by Donald Preziosi and Claire Farago. 371-379. Burlington  VT: Ashgate Pub., 2004. Originally published in Diacritics 16.1 (1986): 22-27.

[4] Benjamin, Walter. “The Work of Art in the Age of Mechanical Reproduction.” Illuminations: Essays and Reflections. Edited by Hannah Arendt. Translated by Harry Zohn. New York: Schoken Books, 1969.

[5] Malraux, Andre. “Introduction to Museum without Walls.”  In Grasping the World: The Idea of the Museum. Edited by Donald Preziosi and Claire Farago. 368-371. Burlington  VT: Ashgate Pub., 2004. Originally published in Museum Without Walls. translated by Stuart Gilbert and Francis Price. 9-12. New Jersey: Doubleday, 1967.

The space of emplacement

Online exhibition with works of the Ch. Christofis Collection
December 2020
Art study on curation, by Dionisis Christofilogiannis

Artists: ALEXIOU NIKOS, ANASTASOPOULOU VANESSA, VARELAS GIANNIS, GOKAS VANGELIS, DELTAKAPA, DREGOS KONSTANTINOS, IOANNOU STAUROS, ITSMI, CANIARIS VLASSIS, KARAMANOLIS STELIOS, KAFOUROS ELIAS, KONTIS GIORGOS, KRYONIDIS NIKOS, LAZOGAS GIORGOS, MADENIS MICHALIS, MERGES ANGELOS, MORTARAKOS KYRIAKOS , BITSAKIS EMMANUEL, XENOS CHARIS, PANOS PAPADOPOULOS, PAPOULIAS CHRISTOS, STAUROU PANAGIOTIS, SOCRATOUS SOCRATES, TSAKONAS PAVLOS, TSERIONIS GIORGOS, FASIANOS ALEKOS, CHANDRIS PANTELIS, CHARALAMPIDIS PRODROMOS, CHRISTOFILOGIANNIS DIONISIS, PSOMA MANTALINA

An artist’s studio and artist-run space hosts 30 artists’ works from the collection of prominent Greek collector Christoforos Christofis. The exhibition “The Space of Emplacement” essentially comes to challenge and change the contexts in which “art” can appear. Museum and Gallery spaces often present works of art in an architectural space, at times more impressive than the works on display. Focusing on installations, as documented both theoretically and formally in Brian O ‘Doherty’s critical essays, is  an attempt to conceptually realign the collection’s works. The goal is to broaden the way you read a work of art individually. We came up with the idea hosting the works in an artist-run space in a virtual way, in the form of the mockup. As a design, model or scale model, photographs are used to present a virtual reality in direct dialogue with the often aesthetic kitsch encountered online. Perhaps the invitation from the collector Ch. Christofis, in a lockdown period, to the artist run space52 highlighted the collection through ‘decorative’ images of the mockups, which were widespread. Is it possible to define the virtual representation of a mockup and make it a new reading space for a collection?

Every work of art requires a certain level of immersion and engagement with its viewers, but the art that it experiences through its virtual transfer to a mobile or computer screen, preventing contact with the work, takes things to a completely different level. Virtual art can be broadly defined as art “that allows us, through an interface with technical tools, to immerse ourselves in the image and interact with it” [1]

In modernity as suggested by twentieth-century scholars, Michael Foucault sought to provide a more accurate description of his own unique historical moment. In 1967, Foucault gave a lecture (later published as Of Other Spaces in 1984) on the importance of spaces and the ways in which space is examined and discussed. In the past, there were clear distinctions between places, a “hierarchical set of places: sacred places and sacrilege, protected places and openly exposed places, urban places and rural places” It was this complete hierarchy, this opposition, this intersection of parts what could almost be called medieval spaces: the space of placement ”(Foucault, 372). Foucault acknowledges that these divisions still exist to some degree, but – recognizing the increasingly interconnected, but often contradictory, nature of modern society – proposes two new primary types of spaces: utopias [2] and heterotopias [3].

As Benjamin [4] points out, mechanical reproductions of works of art change perceptions of space / place / time and often reveal things about the original that were not visible or observed with the naked eye. Reproductions also allow the general public to experience a version of the original that would not otherwise be possible. Malraux [5] is primarily concerned with the use of photography for the reproduction of art and, consequently, mediates the real space. Through photography, Malraux claims that “a wallless museum has opened for us and will unlimitedly convey the limited revelation of the art world that real museums offer us within their walls. in response to their appeal, the plastic arts created their own printing press ”(Malraux, 371)

Finally, perhaps digital technologies allow this “wallless museum” to expand exponentially through the museum.

_______________________
[1] Grau O., Virtual Art: From Illusion to Immersion, MIT Press, 2003

[2] “Utopias are places without real places. They are spaces that have a general relationship of direct inversion with the real space of Society. They present society itself in a perfected form, otherwise society was overthrown, but in any case, these utopias are essentially unreal spaces. ”(Foucault, 374) *

[3] “Heterotopias are something like opposite places, a kind of utopia that has been effectively established, where real spaces, all other realities that can be found within the culture, are simultaneously represented, challenged and reversed. Places of this kind are out of all places, although it may be possible to indicate their location in reality. ”(Foucault, 374) * * Foucault, Michel. “Texts / Contexts: Of Other Spaces.” In Grasping the World: The Idea of ​​the Museum. Edited by Donald Preziosi and Claire Farago. 371-379. Burlington VT: Ashgate Pub., 2004. Originally published in Diacritics 16.1 (1986): 22-27.

[4] Benjamin, Walter. “The Work of Art in the Age of Mechanical Reproduction.” Illuminations: Essays and Reflections. Edited by Hannah Arendt. Translated by Harry Zohn. New York: Schoken Books, 1969.

[5] Malraux, Andre. “Introduction to Museum without Walls.” In Grasping the World: The Idea of ​​the Museum. Edited by Donald Preziosi and Claire Farago. 368-371. Burlington VT: Ashgate Pub., 2004. Originally published in Museum Without Walls. translated by Stuart Gilbert and Francis Price. 9-12. New Jersey: Doubleday, 1967.