Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΕΡΙΩΝΗΣ και το Ουτοπικό Σώμα, επίσκεψη στο εργαστήριο, Ιούνιος 2019.
«Μαζεύω το κομμάτι. Βάζω τη ρητίνη στις δύο επιφάνειες που θα κολληθούν. Πλησιάζω τη «φύση» στο σημείο της ένωσης της. Δεν ελέγχω την τρεμούλα στα χέρια, φοβάμαι πως θα τα κολλήσω άσχημα, πως δε θα είμαι ακριβής. Τα δύο κομμάτια έλκονται από μόνα τους. Τα φέρνω κοντά. Τα ενώνω. Τέλος.»
ΦΥΣΗ ΓΥΜΝΗ – Erri De Luca*
Το ουτοπικό σώμα του Γιώργου Τσεριώνη εικαστικά ορθώνεται συγκομίζοντας τμηματικά, θραύσματα μιας παντοτινής ευτυχίας.
Μιας ευτυχίας που ζει και αναπνέει στην καθημερινότητα, τραυματικά σαν τμήματα τιμωρίας, ανάρμοστα, βέβηλα, αγνά, τρυφερά, άσπιλα και ουσιαστικά συντίθενται στο έργο του, ωδή στο θραύσμα-τραύμα, στο μέρος-τμήμα-κομμάτι-γράμμα-ψηφίδα-ψηφίο, κτερίσματα μιας ολότητας, αναμνήσεις αποσπασματικές του όλου, συγκεράζονται δεξιοτεχνικά σε ένα καινούργιο περήφανο εικαστικό σώμα.
Διπλώνοντας, ξεδιπλώνοντας το χαρτί, τον πηλό σε μια ατέρμονη εικαστική χειρωνακτική αφαιρετική επιστολογραφία αποδομημένης ιαπωνικής εγγύτητας, αναπλάθει, διαπλάθει, μεταπλάθει την ιστορία σε σημεία σημαίνοντα σημαντικά, φτιάχνοντας τις δικές του διαδρομές, πορείες, χάρτες, προσδοκώντας ψηλαφητά την άφιξη στις πόλεις του Καλβίνο, εφορμώντας από την πόλη της Βαβέλ.
Πατώντας σε βάση ευγενική και καλοσυνάτη, προχωρά σε Καμίνι ψήνοντας το σώμα του, το σώμα σου, ανασταίνοντας την καινούργια σάρκα, χώμα και νερό προσδοκώντας Ανάσταση νεκρών όπως οφείλει ο κάθε εργάτης της Τέχνης, περνώντας από την Κόλαση του, χτυπώντας, χαϊδεύοντας, πλάθοντας, βρίζοντας σαν προσευχή, την ύλη, ανάλογα με τις περιστάσεις.
Παρακολουθεί την δουλειά του έχοντας τον έλεγχο αυτής, στήνει προσεκτικά τις σκηνές του δράματος , της πλοκής καθώς η Σιμόν του Μπατάϊγ κάθεται ολόγυμνη στο πιάτο με το γάλα στο πρώτο της εφηβικό σκίρτημα.
Πλάθοντας με τα χέρια ξανά και ξανά αυτήν την πρωταρχική αίσθηση, του πρωτόγνωρου αισθησιασμού, γεννά, πλάθει, δίνει ζωή, καταστρέφει και ξανά σε λούπα η διαδικασία, στρέφοντας το όποιο λάθος- αστοχία υπέρ του. Εκεί κρύβεται η δύναμη του Γιώργου Τσεριώνη, στην επίγνωση του Λάθους και στον έλεγχο αυτού.
Είναι οργανωμένα τα λάθη αποσπασμένα απτήν λήθη σε Σώμα και ποθητά και αναπόφευκτα και εκείνος ξέρει πώς να τα τοποθετήσει στην Ανθρώπινη ιστορία, για να βγάλουν νόημα, να γίνουν λέξεις – ήχοι – σημάδια του ταξιδιού.
Αθήνα – Ιούνιος 2019
*«Μαζεύω το κομμάτι…Τέλος.» σελ.222 ΦΥΣΗ ΓΥΜΝΗ, Eri de Luca, μτφ. Άννα Παπασταύρου, εκδ. κέλευθος, Αθήνα 2017.
Photos from the artworks, courtesy of DL gallery.
