Η κορεάτικης καταγωγής καλλιτέχνιδα Inhee Ma, ζει και εργάζεται στη Γαλλία, έχοντας αποφοιτήσει από την Σχολή Καλών Τεχνών του Montpellier. Το κύριο μέρος της δουλειάς της κινείται ανάμεσα στο σχέδιο και τις γλυπτικές εγκαταστάσεις και χαρακτηρίζεται από τρεις βασικούς άξονες : οι συνειρμικοί συμβολισμοί της φόρμας σε αντίθεση με τις φυσικές ιδιότητες του υλικού, ο επαναπροσδιορισμός του ενοιολογικού φορτίου της μύγας ως στοιχείο αναφοράς στην ποικιλότροπη χρήση της από τους καλλιτέχνες στην ιστορία της ευρωπαικής τέχνης και η ροή του χρόνου βρήσκονται στο επίκεντρο των αναζητήσεων της από το 2017 έως σήμερα.
Why Do You Not Commit Suicide? (2018). Ένα προκλητικό ερώτημα.
Το συγκεκριμένο έργο προέκυψε με αφορμή την συμμετοχή μου στην ομαδική έκθεση « KIMCHEESE » μέρος του φεστιβάλ « Corée d’ici ». Η Κορέα – τόπος καταγωγής μου – είναι η χώρα με τον μεγαλύτερο αριθμό αυτοκτονιών στην Ασία. Ο τίτλος του έργου είναι εμπνευσμένος από την ιστορία του Viktor E. Frankl, καθηγητή νευρολογίας και ψυχίατρος στη σχολή ιατρικής της Βιέννης, ο οποίος απευθυνόταν στους πελάτες του, που υπέφεραν από διάφορα μικρά ή μεγάλα ζητήματα, με την ομόνυμη ερώτηση « Και γιατί δεν αυτοκτονείς; ». Αυτή η ερώτηση είχε ως στόχο να οδηγήσει τον ασθενή να σκεφτεί πως η ζωή του μέχρι τώρα έχει κάποιο νόημα που του έδινε την επιθυμία και τη δύναμη για να συνεχίσει να ζει.
Το κόντρα πλακέ είναι ένα υλικό που επιλέγεις να χρησιμοποιήσεις στην πλειοψηφία των έργων σου (Fragments 2016, Courbe I, II 2018, Castle of cards 2016, Cintrage II 2017).
Οι λεπτοί χρωματισμοί και η υφή της επιφάνειας του ξύλου κόντρα πλακέ, μου θυμίζουν την ανθρώπινη επιδερμίδα. Με ενδιαφέρει ο θεατής να μπορεί να ανακαλύψει και αυτός με τη σειρά του με αφορμή το έργο, την φόρμα και την υφή του υλικού.
Η έννοια του χρόνου είναι ένα στοιχείο που επαναλαμβάνεται στη δουλειά σου (180 minutes 2018, Crossing Time II 2018 .
Με ενδιαφέρει να εξερευνώ τις συμβολικές διαστάσεις του χρόνου. Ανατρέχω σε παραδείγματα που έχουν ως βάση αντικείμενα ή ζώα και εξυπηρετούν κάθε φορά το μήνυμα που θέλω να περάσω. Μέσα από τα έργα 180 minutes (2018) και Crossing time II (2018) προτείνω μια αισθητιτηριακή εμπειρία χρησιμοποιώντας την όραση, την αφή, την ακοή ή ακόμη και την όσφρυση με σκοπό την αλληλεπίδρασή των θεατών με αυτά.
Σε τι εξυπηρετεί στην καλλιτεχνική σου πρακτική o καττακερματισμός των εικόνων που παρατηρούμε στα έργα του 2016-2017 ; (Whale 2016, Fragments 2016, Cintrage II 2017).
Σχεδιάζω τις εικόνες του σώματος σε συνάρτηση με τις διαστάσεις του μέσου που θα χρησιμοποιήσω. Κάποιες φορές συμβαίνει βέβαια και το αντίστροφο: κόβω τα κομμάτια του ξύλου ανάλογα με τις εικόνες που θέλω να σχεδιάσω σε αυτό. Οι αντιθέσεις μεταξύ της επιφάνειας που χρησιμοποιώ και του σχεδίου που δημιουργώ αποτελούν το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της δουλειάς. Ο κατακερματισμός, η περικοπή ή η μεγέθυνση είναι μια σειρά από χειρονομίες που κάνουν τις εικόνες να θυμίζουν θραύσματα και να αποκτούν μια γεωμετρική μορφή.
Τα έργα Plis (2018) και Courbe (2018) «προδίδουν» μια επιθυμία να εξερευνήσεις τις πλαστικές ποιότητες ενός υλικού που εκ πρώτης όψεως συνδέεται με την σκληρότητα και την ακαμψία.
Στα δύο συγκεκριμένα έργα, χρησιμοποιώντας την τεχνική της οπτικής απάτης προσπαθώ να «θολώσω» τα όρια μεταξύ σχεδίου και γλυπτικής. Μου αρέσει να δημιουργείται μια αντίθεση μεταξύ των μέσων και των τεχνικών. Σε συμβολικό επίπεδο, η αντίθεσή αυτή, βρίσκει στη δουλειά μου επιπλέον προεκτάσεις ανάμεσα στον οργανικό χαρακτήρα του δέρματος που όπως προανέφερα μου θυμίζει το κόντρα πλακέ και της φυσικής ακαμψίας του ξύλου.
Σύροντας κατά μήκος του τοίχου την ξύλινη πλάκα στο έργο Courbe (2018) άρχισε να διπλώνεται από μόνη της με τη δύναμη του βάρους του υλικού. Η πλάκα είναι εύκαμπτη όμως το σχέδιο που επιχειρώ να κάνω απαιτεί σταθερότητα. Επομένως η θέση του υλικού και η παρέμβαση μέσω του σχεδίου είναι δύο στοιχεία που αλληλοεπιδρούν για να λειτουργήσουν σε μια συγκεκριμένη συνθήκη.
Στο έργο Castle of cards (2016) παραδείγματος χάρην ο θεατής μπορεί να αντιληφθεί ακόμη περισσότερο το παιχνίδι ανάμεσα στις αντιθέσεις. Επιλέγω να τοποθετήσω τις ξύλινες πλάκες – ένα υλικό, όπως αναφέρεις, σκληρό και συμπαγές- σχηματίζοντας μια κατασκευή που θυμίζει πύργο από κάρτες. Οι φυσικές ιδιότητες του υλικού που χρησιμοποιώ ανατρέπουν την εικόνα μιας εύθραστης κατασκευής καθώς η εγκατάσταση παραμένει σε ισορροπία. Η μύγα, η οποία μπορεί να μην διακρίνεται αρχικά αλλά να την αντιληφθεί ο θεατής μόνο όταν πλησιάσει, παραμένει συμβολικά ως ένα διακριτικά τοποθετημένο στοιχείο που μας θυμίζει την λανθάνουσα ευθραυστότητα μιας δομής που φαίνεται σταθερή.
Η μύγα ως στοιχείο συνδεδεμένο με αρνητικές προεκτάσεις συναντάται σε αρκετά έργα ευρωπαικής ζωγραφικής κατά τον 17ο αι 18ο αιώνα. Η ένταξή του στοιχείου αυτού στη δική σου δουλειά (The generous 2017, Bzzz 2018, Time prison 2019) δεν αφήνει αδιάφορο το βλέμμα του θεατή.
Η ένταξη της μύγας ως στοιχείο στη δουλειά μου ξεκίνησε με αφορμή την θεωρητική έρευνα που πραγματοποίησα στα πλαίσια των εικαστικών μου σπουδών σχετικά με την ιστορία της από τους πρώτες αιώνες μέχρι σήμερα στα έργα τέχνης διάφορων δημιουργών. Η μελέτη μου ξεκίνησε βασισμένη στην ιδέα του του ανοίκειου – όπως αυτό εκφράζεται στο όμονυμο δοκιμιακό έργο του Sigmund Freud (1919)- συναισθήματος που μας προκαλεί η παρουσία της μύγας, συνδεδεμένη με αρνητικούς κυρίως συμβολισμούς όπως ο θάνατος και το νεκρό σώμα.
Για πολύ καιρό η μύγα ήταν μια επαναλαμβανόμενη λεπτομέρεια σε έργα καλλιτεχνών με διαφορετικά υπόβαθρα. Αυτό το έντομο συνδέεται συμβολικά με το κακό, τον διάβολο, την αμαρτία και τον βασανισμό Η μύγα προκαλεί το αίσθημα του φόβου στους θεατές κυρίως όταν περιπλανιέται σε ένα σώμα ή βουίζει στα αυτιά ενεργοποιώντας συνειρμικά εικόνες ασθένειας, θανάτου, ακόμη και αποσύνθεσης και σήψης. Ο ρόλος της στη μετάδοση θανατηφόρων ασθενειών λειτούργησε καθοριστικά στο να θεωρηθεί η μύγα ένα «πλάσμα του διαβόλου». Στη χριστιανική κουλτούρα, η ζωγραφική αναπαράσταση της μύγας (παραδείγματος χάρην στα έργα των Ιταλών Petro Chistus (1446) και Carlo Cirvelli (1480) λειτουργεί ως προσθήκη μιας μακάβριας λεπτομέρειας που αναφέρεται στην επισφάλεια της ζωής και το απαράμιλλο πέρασμα του χρόνου. Η μύγα υπάρχει ασφαλώς και σε έργα σύγχρονων καλλιτεχνών όπως ενδεικτικά σ’αυτά των Marcel Duchamp (Torture–morte, 1959) και Claire Morgan (While You Were Sleeping, 2009).
Οι συμβολισμοί μπορεί να ποικίλουν και να μην είναι πάντα αρνητικοί. Η μύγα στο έργο Generous (2017) για παράδειγμα αναφέρεται στον 17ο αιώνα όπου εκείνη την εποχή αποτελούσε ένα σύμβολο στολισμού. Όταν τοποθετείται στο στήθος συμβολίζει μάλιστα την γενναιοδωρία.
